Najpiękniejsze panny młode z tureckich seriali. Spójrzcie tylko na te suknie i biżuterię!

Özge/ Reyhan to szatan z tłustą twarzą świni, jest prostytutką i chce tylko pieprzenia i pieniędzy, jest najgorszą osobą na świecie

Kłamcy patologiczniTomasz WitkowskiRok: 2004Czasopismo: Niebieska LiniaNumer: 5O niektórych ludziach mówimy: to urodzony kłamca. Czy rzeczywiście można przyjść na świat wyposażonym w zdolności ułatwiające wprowadzanie innych w błąd? Już w latach 20. psychologowie wykazali, że nie istnieje trwała cecha zwana uczciwością. Nie można zatem również urodzić się kłamcą. Pomimo takich wyników badań autorytety w dziedzinie badań nad kłamstwem, a do takich można zaliczyć Paula Ekmana, piszą o naturalnych kłamcach. Zdaniem Ekmana, ludzie ci już w dzieciństwie nabywają przekonania, że potrafią wprowadzić w błąd swoje otoczenie. Nie odczuwają żadnego strachu przed przyłapaniem na oszustwie. W badaniach Ekmana nie zidentyfikowano specjalnych cech osobowości, które by odróżniały naturalnych kłamców od innych ludzi. Nie były to osoby psychopatyczne, natomiast charakteryzowały się elastycznym, kombinatorycznym sposobem myślenia. Wyróżniał je również pewien poziom indywidualizmu. Niestety, niewiele jest badań na ten temat. Można natomiast natrafić na dość szczegółowe badania dotyczące kłamców patologicznych. Cóż to za ludzie? Niemiecki antenat W północnych Niemczech, w małej miejscowości Bodenwerder, żył Karl Friedrich Hieronymous von Münchhausen - król łgarzy i jedna z bardziej barwnych postaci w literaturze niemieckiej. Był on XVIII-wiecznym najemnikiem, który walczył w armii rosyjskiej przeciwko Turkom. Po powrocie do swego rodzinnego miasta, raczył łatwowiernych słuchaczy opowieściami o swoich przygodach i bohaterskich czynach. Przygody barona biją na głowę przypadki Guliwera  miał na koncie dwie podróże na Księżyc (w tym jedną niezamierzoną), lot na kuli armatniej, wyciągnął sam siebie za włosy z bagna, w którym tonął, powędrował także przez morze mleka na wyspę serową. Baron Münchhausen jest chyba najbardziej znanym kłamcą patologicznym na świecie. Trudno byłoby jednak wyciągać wnioski o zachowaniach patologicznych kłamców tylko na podstawie niezwykłych przygód barona. Budowanie fikcji Kłamstwo patologiczne to problem słabo zbadany. Najbardziej chyba wyczerpujący i najlepiej poparty dowodami empirycznymi opis zjawiska przedstawili William i Mary Healy w książce Pathological laying, accusation and swindling. A study in forensic psychology. Swoje rozważania na temat patologicznych kłamców oprę w znacznej mierze na ich badaniach i obserwacjach. Ponieważ ilość patologicznych kłamców w normalnej populacji jest stosunkowo niewielka, również metody badawcze ograniczają się raczej do analizy pojedynczych przypadków i trudno jest odnaleźć wyczerpujące analizy ilościowe. Autorzy wspomnianej pracy twierdzą, że zjawisko patologicznego kłamstwa polega na fałszowaniu rzeczywistości w stopniu skrajnie nieadekwatnym do rezultatu, jaki przy pomocy tego kłamstwa chce się osiągnąć. Słyszałem kiedyś opowieść, jak osoba okłamywana przez, najprawdopodobniej, patologicznego kłamcę została poinformowana o śmierci jednego z rodziców kłamcy, problemach rodzinnych, konieczności wyjazdu na pogrzeb, a wszystko po to, żeby nakłonić okłamywanego do zastępstwa w pracy! Oczywiście rodzice cieszyli się dobrym zdrowiem, o czym okłamywany miał okazję wkrótce się przekonać. Był to typowy przykład kłamstwa patologicznego. Budowanie fikcji w stopniu całkowicie nieadekwatnym do celu, jaki chcemy osiągnąć. Osoby określane mianem kłamcy patologicznego nie są ludźmi chorymi umysłowo, niedorozwiniętymi czy cierpiącymi na epilepsję. W takich przypadkach nadmierne fantazjowanie czy też fałszowanie rzeczywistości jest jednym z objawów chorobowych. Kłamstwo rzadko, jeżeli w ogóle kiedykolwiek, dotyczy pojedynczego zdarzenia. Ujawnia się w czasie różnych okazji na krótki okres, ale najczęściej występuje w ciągu wielu lat, a czasami nawet przez całe życie kłamcy. Autorzy monografii są skłonni określać kłamstwo patologiczne raczej w kategoriach cech człowieka niż w odniesieniu do sytuacji. Synonimami określającymi to zjawisko są również mitomania i pseudologia phantastica. Z patologicznym kłamstwem można pomylić fantazjowanie dziecięce lub fantazjowanie przez nastolatków w okresie dorastania. Istotnie, skomplikowane wizje fikcyjnego świata tworzone przez dzieci przypominają swoją rozległością i wybujałością wytwory patologicznych kłamców. Jednakże o ile fantazjowanie dziecięce czy młodzieńcze mija wraz z wiekiem, o tyle kłamcy patologiczni kłamią najczęściej przez całe życie. Nie jest ono również na stałe związane z przestępczością, chociaż umiejętności kłamania są u osób naruszających prawo zwykle bardzo dobrze wykształcone. Dość często kłamcy patologiczni, poza wprowadzaniem w błąd otoczenia, starają się w jakiś sposób oszukać samych siebie. Jest to naturalnie związane z tworzeniem idealnego obrazu "ja".

Już wklejasz Ozge twarz Adrianno wiemy, że to znowu ty, pod innym nazwiskiem, nie ukryjesz się

To jest wątek dotyczący artykułu Najpiękniejsze panny młode z tureckich seriali. Olśniły weselnych gości i widzów! Spójrzcie tylko na te suknie

Nihan i Kemal z Kara Sevda.

Nihan I Kemal najpiękniejsza para!!!!!!!!

Najbardziej w tureckich serialach poruszył mnie ślub Fatmagul i Kerima- ten pierwszy, pod przymusem, ze świadomością, że musi poślubić swojego wroga ... los tej młodej dziewczyny to było coś niesamowitego, nakręcić taki serial to mistrzostwo. Ich droga do drugiego ślubu juz z własnej woli była trudna i przepięknie pokazana. Innym wątkiem miłosnym, który bardzo mi się podobał była historia głównej pary z "Pani Fazilet i jej córki". Tu nie pokazano ślubu w ogóle tylko krótką podróż w przyszłość i ujęcie dłoni tych dwojga na których lśniły obrączki. To uważam za bardzo ciekawe i niestandardowe zakończenie.

Nur!!!!! ?

najpiękniejsza para to ASI i DEMIR z serialu ASI.

Kilku seriali z rankingu u nas nie było. Tuba Buyukustun to jedna z ładniejszych serialowych panien młodych, bez względu na serial. Ale chyba to serialowa Suhan była wg mnie najładniejszą panną młodą (bardziej w wersji z pierwszego z dwóch uwzględnionych tu ślubów). Dużo uroku ma też jako panna młoda serialowa Reyhan. Oglądam serial Przysięga sporadycznie. Teraz chętniej gdy para głównych bohaterów jest szczęśliwa. Aktualne około ślubne odcinki są bardzo ładne. Reyhan będzie też miała piękną suknię weselną,z przyjęcia w domu, ale ten odcinek dopiero zostanie wyemitowany. Serialowy Emir to także przystojny pan młody. Cały drugi sezon jest ciekawszy i dynamiczniejszy. Przy licznych podobieństwach Przysięgi do Więźnia miłości te dwa seriale są jak niebo, a ziemia. Oczywiście są lepsze seriale od nich,ale... Z ledwością przebrnęłam przez kilka odcinków Więźnia... W Przysiędze relacja między parą głównych bohaterów jest głębsza i naturalniejsza. No i aktorstwo jest zdecydowanie lepsze. Nie jakieś wybitne, ale u tych postaci widać jakieś emocje podczas gdy para głównych bohaterów Więźnia... i tamto aktorstwo jest jakieś takie drewniane. Wygląda to trochę tak jakby Przysięga była nowszą, ulepszoną wersją Więźnia miłości. Ciekawi mnie czy będzie u nas wyemitowany planowany 3. sezon Przysięgi gdzie podobno ma być zmieniona aktorka grająca główną bohaterkę. Zastanawiające jak to będzie. Może ok., ale chyba lepiej byłoby jednak zakończyć w takim razie serial na 2 sezonach. Bo nie wiadomo jak główny aktor zgra się z nową aktorką podczas gdy w obecnie nadawanych odcinkach widać chemię między duetem głównych aktorów, a więc co za tym idzie także między głównymi bohaterami.