Od pustelni do monasteru

2 lutego mija kolejna rocznica śmierci byłej przełożonej monasteru św.św. Marty i Marii na św. Górze Grabarce, ihumenii Barbary (Grosser). Wiera Grosser (po złożeniu ślubów zakonnych w 1960 r. otrzymała imię św. Barbary) wniosła nowy powiew w życie żeńskiej wspólnoty zakonnej na Grabarce. Starała się poprawić warunki życia sióstr i duchową atmosferę w monasterze. Kronika klasztoru nazywa ją "wybranką Bożą". Za jej sprawą w 1963 r. cerkiew Przemieniania Pańskiego otrzymała polichromię wykonaną przez prof. Adama Stalony-Dobrzańskiego, dobudowany został specjalny kliros dla chórów na uroczystości na zewnątrz cerkwi. W 1964 r. doprowadzono linię elektryczną i założono telefon. Odnowione zostały przedmioty i szaty liturgiczne, wyremontowane pomieszczenia, stare piece. Wokół cmentarza klasztornego powstało ogrodzenie. Podniesiona w 1965 r. do godności ihumenii matka Barbara była sroga i wymagająca. Dbała o zdrowie sióstr i ich dobro. Wprowadziła tzw. pomiannik modlitwy z pokłonami na porannym nabożeństwie oraz nieustanne czytanie "Psałterza" z modlitwami za żywych i zmarłych. Na początku lat 70. zabiegała o zezwolenie na budowę nowego murowanego budynku na potrzeby klasztoru. Budowę zakończono w 1977 roku. W 1980 r. matuszka udostępniła nowe pomieszczenia dla pierwszej paschalnej pielgrzymki młodzieży prawosławnej. Dzięki jej przychylności pod duchową opieką monasteru mógł rosnąć i umacniać się ruch młodzieży prawosławnej w Polsce. Matuszka Barbara zmarła p długiej i ciężkiej chorobie 2 lutego 1986 r. W czasach gdy matuszka Barbara była przełożoną, żeńska wspólnota św. św. Marty i Marii na Grabarce z pustelni, jaką była faktycznie zaraz po II wojnie światowej, stała się monasterem, który przyciągał coraz więcej pielgrzymów. Od czasu gdy na Grabarkę zaczęły przybywać pielgrzymki młodzieży prawosławnej w maju oraz coraz liczniejsze rzesze pielgrzymów na święto Przemieniania Pańskiego, monaster stał się najważniejszym sanktuarium prawosławnym w Polsce. Monaster na Grabarce ma szczęście do matek przełożonych, które potrafią kierować życiem duchowym i materialnym wspólnoty. W czasach nam współczesnych kontynuatorką dzieła ihumenii Barbary jest Matuszka Hermiona, która pełni te obowiązki od 1995 r. Już rok później odbyły się nowe postrzyżyny sióstr. W 1998 r. metropolita Sawa konsekrował odbudowaną po pożarze cerkiew Przemieniania Pańskiego. W tym dniu przełożona wspólnoty została podniesiona do godności ihumenii. W 1999 r. przystąpiono do budowy ogrodzenie wokół Świętej Góry. Prace, z pomocą tysięcy wiernych, zostały ukończone po czterech latach. Teraz przed siostrami na Grabarce stoją nowe wyzwanie: budowa nowego budynku monastycznego z centrum konferencyjnym, oczyszczalni ścieków, zagospodarowanie terenu na Świętej Górze. Wszystko przy pomocy wiernych cerkwi prawosławnej w Polsce, którzy nie zapominają o swoim najważniejszym sanktuarium.