Oscar Niemeyer - architekt stulecia

Oscar Niemeyer urodził się w 1907 roku w Rio de Janeiro. Już w czasie studiów współpracował z Lucio Costą - znanym brazylijskim architektem. W jego pracowni pomagał samemu Le Corbusierowi przy opracowywaniu projektu budynku Ministerstwa Oświaty i Zdrowia. W trakcie pracy poznał Juscelino Kubitschka - późniejszego prezydenta, który nadał Niemeyerowi stanowisko głównego architekta miasta Brasilii - architektoniczno-urbanistycznego planu nowej brazylijskiej stolicy, nazwanego "największą utopią architektoniczną XX wieku". Z Le Corbusierem współpracował jeszcze przy projekcie gmachu ONZ w Nowym Jorku w 1947 roku. Niemeyer czerpał z różnych trendów w architekturze, natomiast jego projekty są esencją kultury brazylijskiej. Każdy jego budynek jest połączony korzeniami z ojczystym krajem - tradycją, historią, klimatem, kuchnią. Jego główne dzieła to Hotel Ouro Preto w Rio de Janeiro, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Caracas, Pałac Przemysłu w Parku Ibirapuera w Sao Paulo, Siedziba Francuskiej Partii Komunistycznej w Paryżu czy Wydawnictwo Mondadori w Mediolanie. Oscar Niemeyer został uznany za nestora światowej architektury modernistycznej. "Nie interesują mnie kąty proste ani wymyślone przez człowieka linie proste, sztywne i bezduszne. Interesują mnie zmysłowe krzywizny, takie, jakie spostrzegam w górzystych krajobrazach mojej ojczyzny, meandrujących rzekach, falującym morzu i ciele kobiety, którą kocham" - mówi. W 1988 roku otrzymał Nagrodę Pritzkera za osiągnięcia całego życia. Dokument "Oscar Niemeyer - architekt stulecia" jest portretem artysty, który wierzy w ideały socjalizmu. To historia mężczyzny, który kocha kobiety. Oscar w swoim domu w Rio de Janeiro mówi o życiu poświęconym architekturze w czasach pełnych zawirowań politycznych i artystycznych. Mówi o powstawaniu Brasilii, o Kubitscheku, Le Corbusierze, Fidelu Castro, Andre Marlauxie. Dzieli się swoimi poglądami na temat emigracji, utopii, przyjaźni i przemijania.