Ostatni nomadzi

Txalaparta to tradycyjny baskijski instrument perkusyjny. Wyglądem przypomina wielkie cymbały. Najciekawsze jest w niej to, że grać musi na niej dwóch muzyków, a powstający dźwięk jest efektem dialogu i porozumienia. Występ takiego duetu to niezwykły performance. Harkaitz Mtnez. de San Vicente i Igor Otxoa tworzą zespół "Oreka TX". Wierzą, że ich występ może spotkaniem nie tylko między ludźmi, ale i kulturami. W ten sposób rozpoczynają fascynującą wyprawę szlakiem dawnych i współczesnych nomadów. Muzykują z Hindusami i odwiedzają osiadłych w Indiach wędrowców Adivasi. W Laponii konstruują lodową txalapartę, a w Maroku, w drodze na Saharę, tworzą ją z przydrożnych kamieni. W Mongolii wędrują i improwizują z tamtejszymi nomadami. Dokument Raúla de la Fuente to udane połączenie kina drogi i dokumentu kreacyjnego. Film jest doskonale sfotografowany. Każda z podróży muzyków jest również próbą wizualnego i dźwiękowego uchwycenia charakteru odwiedzanego miejsca. Autorzy filmu koncentrują się na gestach i twarzach napotykanych ludzi, obserwują otaczający ich krajobraz. Dzięki doskonałej muzyce film wydaje się być obfitującym w niespodzianki, wielkim pasmem spotkań, prób nawiązania kontaktu i momentów rodzenia się przyjaźni. Txalaparta to nie tylko instrument, lecz również stan ducha. Muzycy wydobywają z niej jej niezwykłą siłę i zarażają swoją pasją wielu napotkanych ludzi. W dźwiękach udaje się im wyzwolić chęć porozumienia. Oglądając dokument Raúla de la Fuente mamy wrażenie, że podziały między ludźmi to tylko złudzenie. W wielu potrzebach i pragnieniach jesteśmy bowiem bardzo do siebie podobni.