Pani z Ukrainy

Film dokumentalny, 19 min, Polska 2002 Scenariusz i reżyseria: Paweł Łoziński Kameralny portret Ukrainki, która do Polski przyjechała za chlebem. W kraju zostawiła ukochaną córkę i matkę. Autor sfilmował bohaterkę swego dokumentu przy pracy. Podczas wykonywania rutynowych zajęć domowych kobieta opowiada o swoim życiu, o marzeniach, niespełnionych nadziejach i utraconym uczuciu. Powstał ciepły film o tęsknocie za domem, o samotności i potrzebie miłości. Lesya Gladka jest kobietą w średnim wieku. Czysta, schludna, ma starannie uczesane, ciemne włosy i delikatny makijaż dyskretnie podkreślający jej urodę. Co tydzień przychodzi do tego domu, by zająć się porządkami, coś ugotować. Wyraźnie jest tu zadomowiona, czuje sie swobodnie, już na progu wita ją pies gospodarza, radośnie merdając ogonem. Lesya od razu zabiera się do pracy. Ma sporo obowiązków: odkurza, zmywa, prasuje, robi całą furę pierogów. Podczas wykonywania różnych czynności opowiada do kamery o swojej młodości, o szczęśliwym macierzyństwie. Musiała zostawić córkę, by w Polsce zarobić na życie, na lepszą przyszłość. Marzy jej się samochód, maleńki domek z ogródkiem. Pewnie chciałaby mieć kogoś bliskiego, z kim mogłaby dzielić radości i smutki, wychowywać córkę. Choć z drugiej strony wyznaje, że dla niej jest już za późno na miłość, nie potrafiłaby nikomu zaufać. Dźwiga ciężki bagaż doświadczeń, gorzkich wspomnień i przeżyć. Wcześnie wyszła za mąż z wielkiej miłości. Zawsze marzyła o spokojnym, pełnym ciepła domu, sama wychowywała się w kochającej rodzinie. Jej mąż czytał dużo książek, pisał, interesował się muzyką, imponował jej bardzo. Pochłonięty swoimi sprawami i lekturami poświęcał jej jednak coraz mniej czasu. Kiedy w jego życiu pojawiły się inne kobiety, zdecydowała się odejść. Samotnie wychowuje córkę, pomaga jej matka. Nie oczekuje wiele od życia. Po prostu chciałaby być szczęśliwa i dać szczęście dziecku.