Pekin od świtu do zmierzchu

Bohaterka mieszka w Pekinie. To starsza, schorowana kobieta, właścicielka trójkołowej taksówki, która przez cały dzień rozwozi swoich klientów po tym wielkim mieście. Żyje z mężem w skromnym mieszkaniu, w biednej okolicy, ale jak twierdzi: "czuje się spełniona", jest głową rodziny, wychowała udane dzieci, a kilka lat temu partia podarowała jej - inwalidce - motocykl! Opowiadając o swym życiu, z nostalgią wraca do dawnych rewolucyjnych czasów, kiedy pieniądze nie miały takiej władzy nad ludźmi jak dzisiaj. Widz zaś ogląda Pekin z czasów politycznego i gospodarczego przełomu. Zmiana warty na Placu Tienenmen dokonuje się pod wielkim portretem Mao, ale tłum obserwujący tę uroczystość przypomina raczej beztroskich turystów, fotografujących egzotyczny relikt przeszłości. Na lekcji wychowania obywatelskiego uczniowie dyskutują nad wyborem najlepszej filozofii politycznej - spierają się o różnice między konfucjanizmem, buddyzmem i taoizmem. Z drugiej strony, podczas spaceru przez miasto ekipa filmowa natyka się na grupę przechodniów z entuzjazmem śpiewających pieśni z czasów komunizmu wojennego. Śpiewają o krwawej rozprawie z wrogami rewolucji, stojąc pod wielkim gmachem komercyjnego banku... Takich paradoksów jestw filmie więcej i tworzą one ciekawy obraz, jakże daleki od jednoznaczności.