"Po tamtej stronie". Aki Kaurismäki po raz drugi laureatem najważniejszej nagrody krytyków filmowych [ZDJĘCIA]

Krzysztof Połaski

9 września 2017, 14:23

fot. materiały prasowe dystrybutora Gutek Film

Zobacz galerię (7 zdjęć)

Dziennikarze zrzeszeni w Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych (FIPRESCI) wybrali "Po tamtej stronie" Kaurismäkiego najlepszym filmem minionego roku (brano pod uwagę dzieła, które miały swoją międzynarodową premierę nie wcześniej niż w lipcu 2016). FIPRESCI Grand Prix 2017 to kolejna nagroda dla nowego filmu fińskiego mistrza, po Srebrnym Niedźwiedziu dla Najlepszego Reżysera na tegorocznym Festiwalu w Berlinie.

"Po tamtej stronie" pokonał w finałowym głosowaniu oscarowy "Moonlight" Barry'ego Jenkinsa oraz węgierskiego laureata Złotego Niedźwiedzia w Berlinie "Dusza i ciało", reż. Ildikó Enyedi. To drugie FIPRESCI Grand Prix dla Kaurismakiego - 15 lat temu krytycy filmowi swoją najważniejszą nagrodę przyznali filmowi "Człowiek bez przeszłości".

FIPRESCI Grand Prix jest przyznawana od 1999 roku, a zwycięski tytuł wybierany jest w głosowaniu przez wszystkich - prawie 600 - członków Federacji (w przeciwieństwie do nagród przyznawanych przez liczebnie ograniczone jury) spośród wszystkich międzynarodowych premier. W przeszłości nagrodą uhonorowano filmy m.in. Michaela Haneke, Cristiana Mungiu czy Jean-Luca Godarda.

"Na układy nie ma rady". Tandeta, heheszki z gwałtów i powrót Michała Milowicza [RECENZJA]

Satyra na polską politykę to dość wdzięczny, ale też zarazem ryzykowny temat, unikany przez większość filmowców. Co prawda doczekaliśmy się w ubiegłym sezonie głośnego „Ucha prezesa”, ale to wciąż dzi...

Krzysztof Połaski

W "Po tamtej stronie" Kaurismäki opowiedział historię mieszkańca Helsinek, który postanawia odmienić swoje życie i otworzyć restaurację, ale na jego drodze staje Khaled - uciekinier z Syrii. Spotkanie to będzie początkiem nietypowej przyjaźni. W swoim najnowszym filmie fiński reżyser nie pozostaje głuchy na echa wzbierającej na całym świecie fali ksenofobii i nacjonalizmu, ale swoim zwyczajem potrafi przebić się przez warstwę smutku, by zaoferować widzom porcję niełatwego optymizmu i zaraźliwego poczucia humoru.