Podziękujesz mi później

Przesycona gorzkim humorem adaptacja sztuki Orena Safdiego to dość częsty w kinie obraz z pozoru przykładnej, porządnej, dobrze sytuowanej rodziny, która okazuje się dalece dysfunkcyjna. Tutaj Safdie i Dotan uczynili bohaterami filmu żydowską rodzinę Cooperbergów z Montrealu. Pretekstem do rodzinnego spotkania, skonfrontowania postaw i starcia charakterów jest operacja starego Saula Cooperberga, który cierpi na raka płuc. W jego szpitalnym pokoju gromadzą się najbliżsi czekający na wynik interwencji chirurgicznej. Jest tam żona Shirley - apodyktyczna, nie znosząca sprzeciwu, przekonana o swoich racjach. Przybywa też, spóźniony jak zwykle, starszy syn Edward - odnoszący sukcesy producent teatralny, pupilek rodziców, mający wysokie mniemanie o sobie i cynicznie wykorzystujący swoją uprzywilejowaną pozycję, a przy tym kobieciarz będący właśnie w trakcie drugiego rozwodu. Przed nim dotarł na miejsce młodszy syn Eli - niespełniony pisarz, wrażliwy i utalentowany, ale zbyt słaby, by odważyć się na konfrontację swych umiejętności z opiniami krytyków i czytelników, i dlatego nic nigdy nie opublikował, prywatnie ojciec równie znerwicowanego syna Simona i były mąż pełnej temperamentu Diane, którą nadal bardzo kocha i z którą raz w tygodniu uprawia potajemnie seks. Jest wreszcie Susan - najmłodsza z rodzeństwa, neurotyczna, zakompleksiona malarka, która zawsze żyła w cieniu braci, chodziła do gorszych szkół, a na jej życiu położyła się głębokim cieniem ciąża, w którą zaszła jako nastolatka, lecz której owocu - synka - nigdy nie było jej dane zobaczyć. W szpitalu zjawia się również kochanka Saula. Nie ma jednak odwagi wyjawić jego bliskim, jaką rolę odgrywała w jego życiu. Pojawia się więc w jego pokoju w przebraniu zakonnicy, podając się za wolontariuszkę. Oczekiwanie na wynik operacji przedłuża się, wśród członków rodziny Cooperbergów narasta nerwowość i zniecierpliwienie. Do głosu dochodzą emocje, wzajemne pretensje i żale.