Prawdziwa historia nie chcianych pomników

Trwające 63 dni Powstanie Warszawskie pochłonęło ponad 200 tysięcy ofiar - żołnierzy AK i cywilów. Było wielką próbą, historyczną lekcją i równie wielkim dramatem. W narodowej pamięci zapisało się jako największa danina krwi, ofiara, która w przekonaniu wielu Polaków była daremna i niepotrzebna. Po zakończeniu wojny oficjalna propaganda PRL-u podważała sens tej walki, a dowódcom powstania zarzucała wręcz zbrodnicze, antynarodowe i antypolskie cele. Zrobiono bardzo wiele, aby wymazać Powstanie Warszawskie ze zbiorowej pamięci, zmarginalizować je, oczernić, zniesławić. Cenzura pilnowała, aby prawdziwe wiadomości o nim nie trafiały do podręczników, żołnierze AK byli bezwzględnie prześladowani, skazywani na długoletnie więzienie, mordowani. Pomnik Powstania Warszawskiego był bodaj najbardziej oczekiwanym przez społeczeństwo pomnikiem po wojnie. W 1945 roku niektóre gazety informowały o ogłoszonym przez Biuro Odbudowy Stolicy konkursie na taki monument, powstał społeczny komitet jego budowy. Potem zapadło, narzucone przez władze, długie milczenie w tej sprawie. Nowa inicjatywa budowy pomnika pojawiła się dopiero w 1956 roku. Miał to być jednak pomnik Bohaterów Warszawy, upamiętniający wszystkie ofiary z lat 1939-1945. Na łamach prasy toczyła się burzliwa dyskusja, spory dotyczyły zagadnień plastycznych i lokalizacji. Tymczasem mieszkańcy stolicy zbierali datki na pomnik Powstania Warszawskiego... Czas upływał. Ostatecznie zwycięzcą konkursu został Marian Konieczny i jego leżąca NIKE. Usytuowano ją na placu Teatralnym. Obecnie z wysokiego postumentu góruje nad trasą W-Z.