Róg Brzeskiej i Capri

Krzysztof Wojciechowski ma za sobą realizację filmów reklamowych i popularnonaukowych, współpracę z telewizyjnym "Ekspresem reporterów", widowiska Teatru Faktu TVP, ponad 20 reportaży telewizyjnych, adaptację "Idioty" dla Teatru TV, filmy dokumentalne - "Wyszedł w jasny, spokojny dzień", "Nim zapłaczesz nad sobą" i filmy fabularne - "Kochajmy się ", "Rodzina", "Szarża, czyli przypomnienie kanonu", "Prawo jest prawem". Podobnie jak w swoich poprzednich filmach, Wojciechowski zaangażował do "Rogu Brzeskiej i Capri" aktorów niezawodowych. Grają samych siebie, są autentyczni i naturalni. Z wielu scen reżyser zrezygnował, ponieważ nie zgadzały się z mentalnością bohaterów, czuło się w nich fałsz. Dlatego też starał się stworzyć tylko takie sytuacje, które mogły im się przytrafić naprawdę. Owo "kino organiczne" - jak nazywa je reżyser - nobilituje zwykłego człowieka. "To film o rozstaniu z dzieciństwem, o pożegnaniu z życiem, które odchodzi bezpowrotnie. Jeśli trafiają się tam ludzie z autentycznego "marginesu", to jest to zabieg celowy, wyjaskrawiający, pokazujący, że ludzie ci są barwnym dodatkiem do naszego życia, są składnikiem naszej kultury (... ) Chciałem podjąć próbę nobilitacji świata ludzi, którzy są - mówiąc potocznie -degradowani" - mówił Krzysztof Wojciechowski. "Róg Brzeskiej i Capri" to opowieść o mieszkańcach warszawskiej Pragi z końca lat 70. Są wśród nich przedstawiciele tzw. marginesu społecznego, ale jest także prawdziwy hrabia - kolekcjoner dzieł sztuki, eks-dziedziczka hodująca pawie, staruszka zbierająca laleczki. To niezwykle barwne towarzystwo mieszka w starych, przeznaczonych do wyburzenia kamienicach. Niejaki pan Edek - dobry "znajomy" dzielnicowego - wietrzy w tym niezły interes. Zakłada nielegalne biuro zamiany mieszkań i za opłatą przydziela prażanom mieszkania w nowym osiedlu po drugiej stronie Wisły. Jego dewiza "jak się da, to się załatwi" przynosi dobre efekty - interes kwitnie, amatorzy mieszkań płacą duże pieniądze.