Różowy balonik

Reportaż o człowieku, który nie tylko musiał zaakceptować swoje ciężkie kalectwo, ale też miał tyle siły, by zrobić karierę naukową. Nie mając prawie żadnych szans, osiągnął szczyty zawodowego sukcesu. Czy ktoś słyszał o chemiku, który w młodości stracił dłonie, słuch i wzrok, a mimo to został profesorem i wyjątkowo aktywnie działa naukowo? O jego zwycięstwie zadecydowały trzy przesłanki pozornie oderwane od siebie, które jednak razem stały się zwrotnym fundamentem życiowego sukcesu profesora: niebywały przypadek, potrzeba ekspiacji oficera Wehrmahtu za czyny, jakich kiedyś dopuścił się w Polsce i niezłomny charakter bohatera. Zbieg okoliczności scalający owe przesłanki sam w sobie zasługuje na film. W reportażu przedstawiony jest dzień powszedni Stanisława Krompca z dokładnie i z bliska pokazanymi wszystkimi niedogodnościami życia, jakie napotyka od momentu porannego wstania z łóżka aż do wieczornego znużenia po intensywnej pracy. Ten ogromny mozół najprostszych czynności przeciętnemu zdrowemu jest zupełnie obcy. Warto więc pokazać szczegółowo, jak wygląda dzień naszego bohatera. Obecnie protezy dłoni, którymi profesor się posługuje, przestają już funkcjonować, ponieważ nie stać go na ich kosztowną konserwację, której sfinansowania nie przewidziano w budżecie NFZ. Reportaż pokazuje, jak mocny może być człowiek, który ma pasję i silną wolę przetrwania.