Rywale

Historia rywalizacji Prosta i Senny ma wymiar mityczny, stając się obrazem konfliktu doświadczenia z młodością i honoru z ambicją - konfliktu rozgrywającego się na jednej z najbardziej niebezpiecznych, sportowych aren świata. W latach osiemdziesiątych Prost był niekwestionowanym liderem turnieju Grand Prix. W 1987 pobił 13-letni rekord Jackie Stewarta, któremu udało się wygrać Grand Prix 27 razy. Ale w 1988 Prost spotkał równego sobie. Dołączając do zespołu McLarena, Ayrton Senna nie pozostawił złudzeń, że to on będzie w nim grał pierwsze skrzypce. Pierwszą przeszkodą do pokonania okazał się kolega z drużyny, Alain Prost. W 1988 roku sukces McLarena - posiadającego dwóch najlepszych w świecie kierowców i uzbrojonego w nowe silniki Hondy - był oczywisty. Zastanawiano się jedynie kto ze stajni McLarena okaże się lepszy. Sezon zakończył się ośmioma zwycięstwami Senny i siedmioma Prosta. Piętnaście z szesnastu wyścigów wygrał McLaren. Nieskrywane ambicje Senny niekorzystnie wpłynęły na Prosta. W 1989 jego niechęć do rywala przypominała już paranoję. Podczas gdy on sam źle znosił napięcie w zespole, Senna wydawał się czerpać siły z tej konfrontacji, wykorzystując ją jako środek do doskonalenia swych umiejętności. Apogeum nastąpiło na torze w Estoril. Pod koniec pierwszego okrążenia, na wysokości stanowisk obsługi technicznej, Prost wjechał w "tunel aerodynamiczny" za bolidem Senny. Ten zareagował nagłym zwrotem, próbując zepchnąć Prosta na ścianę chroniącą stanowiska. Senna docisnął pedał gazu i wygrał. Kiedy wyścig się skończył, ostra sprzeczka o mało nie przerodziła się w bijatykę. W połowie sezonu 1989, zaledwie w rok po wstąpieniu Senny do stajni McLarena, Prost podpisał kontrakt na następny sezon z Ferrari. Ich ostatni wspólny występ w jednej drużynie miał najbardziej dramatyczny przebieg. Podczas Grand Prix w Japonii obaj kierowcy zakwalifikowali się na pierwszych pozycjach. Pomimo sekundowej straty do rywala podczas kwalifikacji, Prost lepiej wyprowadził swój pojazd i wysunął się na czoło.