Schody do spełnienia

Akram wyszła za mąż za Heydara w wieku 9 lat, by większość swojego życia spędzić zgodnie z ortodoksyjną tradycją szyicką w nieomal kompletnej izolacji w ich wspólnym domu, bez podstawowego wykształcenia, w całkowitym uzależnieniu od charyzmatycznego męża. Po kilku latach małżeństwa, gdy posyłała ich wspólne dzieci do szkół, pomagając im w pracach plastycznych, odkryła w sobie irracjonalną potrzebę malowania. Zaczęła przenosić na płótno swoje wizje senne, alegoryczne obrazy przedstawiające jej rodzinę, artykułować własne codzienne emocje w prymitywnej, dzikiej artystycznie formie. Mąż Heydar nigdy nie był zadowolony z jej wieloletniej pracy nad płótnami na piętrze ich wspólnego domu, jednak prawdziwy problem pojawił się dopiero, gdy nieoczekiwanie Akram, już dzisiaj staruszkę, zaproszono na wystawę jej prac w znanej galerii w... Paryżu. W oczekiwaniu na ostateczną decyzję Heydara, od której uzależniony jest upragniony przez nią wyjazd, życie Akram biegnie stałym torem. Bezustannie gotując dla męża i sprzątając mieszkanie, wspomina losy swojego małżeństwa, opowiada o swojej pasji, snuje marzenia o Europie, opisując tym samym i realia codzienności w irańskiej rodzinie starszego pokolenia, i wewnętrzny świat niewykształconej kobiety, pełen prostych myśli, zabobonów, koranicznych powiedzonek, obaw i lęków. Ale starość, malarstwo i perspektywa podróży zagranicznej dają również dzisiejszej Akram siłę do nieśmiałej krytyki rzeczywistości społecznej Iranu.