Sekretne życie łosi

Łosie są symbolem Ameryki Północnej. Niekiedy nazywa się je tytanami północy. I nic dziwnego, by przetrwać, zwierzęta te muszą się stale zmagać, a to z przyrodą, a to z rywalami. Łoś jest największym na świecie przedstawicielem rodziny jeleniowatych. Każdy, kto choć przez chwilę przygląda się łosiowi, przeżywa zaskoczenie. Jak chude i patykowate nogi mogą udźwignąć masywny tułów? Jak szyja wytrzymuje ciężar ważącego ponad 250 kg poroża? Łeb łosia przypomina łeb koński, ale jest zakończony mięsistymi chrapami, przywodzącymi na myśl wielbłąda. Do tego jeszcze porośnięta sierścią narośl, nazywana brodą. Wysokość łosia w kłębie dochodzi do dwóch metrów. Największe osobniki ważą prawie tonę. To jednak nie wystarczy, by łoś czuł się niezagrożony. Jego tajną bronią są długie nogi, dzięki którym może uciekać z prędkością prawie 60 km na godzinę. Po okresie godowym, który przypada jesienią, w październiku, łoś zaczyna się szykować do długiej, ostrej zimy. Jego przysmakiem są liście, a przede wszystkim gałązki brzozy i wierzby, dlatego Indianie z Alaski nazwali to zwierzę pożeraczem witek. Kiedy jednak te przysmaki znikają pod grubą warstwą śniegu, łoś zadowala się korą i sosnowymi igłami. Zimą łosie gubią poroże. Wiosną i latem będą musiały je odbudowywać. Wyrastanie poroża u samców to jedno z najbardziej niezwykłych zjawisk w świecie natury. Odbywa się to w zawrotnym tempie. Łopaty rosną z prędkością ponad siedmiu centymetrów na tydzień. To rekord w świecie natury. Ten szybki przyrost jest możliwy dzięki pokrytej drobną sierścią warstwie specjalnej skóry, zwanej scypułem. Liczne końcówki nerwów i naczynia krwionośne sprawiają, że jest ona wyjątkowo wrażliwa. Byki unikają walki, dopóki poroże w pełni się nie ukształtuje i nie stwardnieje. Dopiero wtedy byk pozbywa się scypułu. Jest to bolesny proces. Byk obsesyjnie ociera się o drzewa, suche pnie i głazy, zdzierając w ten sposób z poroża żywą tkankę. W następstwie tego odsłaniają się ostre końcówki nerwów - jest to zapowiedź nadchodzącego bukowiska.