Świadomy przekaz

W październiku 1952 roku studio doświadczalne Instytutu Łączności wyemitowało pierwszy półgodzinny program telewizyjny. Garstka polskich inżynierów zapaleńców osiągnęła sukces, używając sprzętu własnej konstrukcji. I choć ów program oglądała zaledwie gromadka widzów zgromadzonych przy ogromnych odbiornikach z ekranem wielkości pocztówki, zwykło się uważać, że był to dzień narodzin polskiej telewizji. Czarno - białej, z powodów technicznych. Nie sposób winić pionierów oraz ich fachowych następców, że taką czarno - białą, mimo późniejszego wprowadzenia koloru, telewizja miała pozostać przez cztery dekady... Dobra władza dała ludowi zabawkę, a lud tę zabawkę pokochał od pierwszego wejrzenia. Sąsiedzi gromadzili się tłumnie w mieszkaniach nielicznych szczęśliwców - posiadaczy telewizorów Wisła, by wspólnie oglądać filmy, głównie radzieckie, przedstawienia teatralne, teleturnieje propagujące zdrowe współzawodnictwo, magazyny - przystępne wykładnie kulturalnego smaku, a wreszcie dzienniki będące najważniejszym źródłem wiedzy o Polsce i świecie. Władza szybko pojęła, że nowe medium jest potężnym instrumentem powszechnej indoktrynacji. To właśnie za pośrednictwem srebrnego ekranu Władysław Gomułka demaskował w 1967 roku knowania rewizjonistów, a zgromadzony na wiecach aktyw wysyłał syjonistów do Syjamu. Aby prezentowany w telewizji obraz rzeczywistości był w pełni zgodny z wizją lansowaną przez Biuro Polityczne PZPR, bezpieka masowo werbowała konfidentów spośród pracowników telewizji, w tym wybitnych dziennikarzy, bardzo sprawnych zawodowo, lecz nie dość odważnych bądź też zbyt chętnie sięgających po konfitury. Ludzie niezłomni, niepodatni na polityczne naciski, prędzej czy później musieli zniknąć z ekranów.