Światła o zmierzchu

Cichy, prawie nie uśmiechający się Koistinen (Janne Hyytiäinen) pracuje jako ochroniarz w domu towarowym w Helsinkach. Jego życie to wciąż te same rutynowe czynności: pilnowanie nocą drogocennej biżuterii, oddawanie klucza, składanie ubrania w szafce. Żyje w kolorowym, tryskającym luksusem świecie, ale wie, że jest on dla niego całkowicie niedostępny. Koistinen mieszka w nędznej suterenie i choć marzy o założeniu własnej firmy, żaden bank nie chce go finansowo wspomóc. Dla urzędników, szefów i kolegów jest kimś gorszym i całkiem wprost pogardzanym. Cieplejsze uczucia ma wobec niego jedynie Aila (Maria Heiskanen), prawdopodobnie zakochana w nim skrycie właścicielka przenośnego fast-foodu, ale Koistinen jest zbyt nieśmiały i zamknięty, żeby odczytać to z jej zachowania. Nieoczekiwanie na drodze bohatera pojawia się Mirja (Maria Järvenhelmi), blond piękność jak z filmu noir. Wraz z nią nadchodzą poważne kłopoty - naiwny Koistinen zostaje uwikłany w napad na sklep jubilerski. Obraz Akiego Kaurismäkiego to ostatnia część jego trylogii, na którą złożył się również "Człowiek bez przyszłości" i "Dryfujące obłoki". W "Światłach o zmierzchu" bohaterem jest ponownie człowiek wyrzucony na margines, chaplinowski włóczęga, który okazuje się zbyt dobry i naiwny, by poradzić sobie w otaczającej go rzeczywistości. Choć wszystko wydaje mu się sprzeciwiać, ten sympatyczny nieudacznik na przekór złemu losowi nie poddaje się. Zakochuje się w niewłaściwej kobiecie, daje się perfidnie wykorzystać, ale do końca zachowuje nadzieję. Wielokrotnie nagradzany na festiwalach Aki Kaurismäki w "Światłach o zmierzchu" udowadnia, że nie zamierza rezygnować z wypracowanej przez siebie stylistyki. Jego specjalnością stała się oszczędna fabuła, powolny sposób opowiadania oraz minimalistyczne długie ujęcia. Tym razem, zgodnie z tytułem, szczególną rolę odgrywa światło - ważny element wielkich domów towarowych, ale też symbol samotności, którą nadmiar kolorów i barw tylko ukrywa.