Tajemnice biografii Józefa Oppenheima

Program został zrealizowany w plenerach okolic Morskiego Oka, jako rozmowa o z pracownikiem Muzeum Tatrzańskiego interesującym się postacią Oppenheima. Józef Oppenheim (ur. 15 czerwca 1887 w Warszawie, zm. 28 lutego 1946 w Kościelisku, pochowany na nowym cmentarzu w Zakopanem), polski narciarz żydowskiego pochodzenia, taternik, ratownik górski, wieloletni kierownik TOPR. W młodych latach był działaczem lewicowym (III Proletariat); aresztowany przez władze rosyjskie, uciekł z więzienia i schronił się za granicą. Nie ukończył studiów politechnichnicznych, potem pracował w Krakowie. W 1910 z grupą narciarzy z krakowskiego AZS przybył na wycieczkę do Zakopanego i pozostał tu na stałe. W latach 1910 - 1911 był kierownikiem zakopiańskiego Domu Turystycznego AZS. W 1912 wraz z Włodzimierzem Antoniewiczem po złożeniu egzaminu przed komisją przewodnicką (Mariusz Zaruski, Jakub Wawrytko) uzyskał nieformalne uprawnienia do prowadzenia wycieczek studenckich po Tatrach. Oprócz uprawiania w lecie turystyki tatrzańskiej stał się wkrótce jednym z najczynniejszych narciarzy turystów, a takżetaternikiem. Dokonał w 1914 kilku pierwszych wejść zimowych: północną ścianą na Mięguszowiecki Szczyt Czarny (z Józefem Lesieckim, Mariuszem Zaruskim i in. ) oraz na Młynarza i Kaczy Szczyt. Przed I wojną światową był w zarządzie Sekcji Narciarskiej PTT. W latach międzywojennych był sędzią narciarskim i jednym z najaktywniejszych działaczy narciarskich w Zakopanem. Również wtedy projektował nowe tatrzańskie szlaki narciarskie i osobiście je znakował. Z ramienia TOPR był też przez cały ten okres członkiem kolejnych komisji do spraw przewodnictwa tatrzańskiego.