W ciągu dnia

Niskobudżetowy, niezależny film Evana Richardsa, amerykańskiego reżysera mieszkającego w Londynie to bezpretensjonalna, prosta historia miłosna z zagadką w tle. Twórca, będąc również autorem scenariusza, postawił na naturalność i skromnymi środkami zatrzymał widza przed ekranem. Ashley, zarabiająca na życie jako pracownik baru kanapkowego, jest obiecującą, niespełnioną pianistką jazzową. Budzi się kolejny, londyński dzień. Bohaterka, niemalże jak co dzień, ma fatalny poranek. Podczas oczekiwania na autobus dochodzi do scysji z innym pasażerem. Na pomoc Ashley rusza Michael, przystojny mężczyzna o nienagannych manierach. Michael proponuje dziewczynie kawę. Tak rozpoczyna się jeden z najbardziej ekscytujących dni w życiu obojga. Dzień, który może zaważyć na ich przyszłości, a także wyjaśnić prawdziwe motywy działania Michaela. Komedia romantyczna z mroczną tajemnicą jest właściwe aktorskim dwugłosem. Para młodych aktorów, Lorraine Pilkington i Finlay Robertson, przykuwa uwagę i monopolizuje ekran, uderzając swoją naturalnością, autentycznością dialogów i psychologiczną wiarygodnością. Fabularnie przywołując na myśl obrazy pokroju Przed wschodem słońca czy Rzymskie wakacje, W ciągu dnia jest jednocześnie zgrabną komedią przypominającą wczesne filmy Woody'ego Allena. Obraz trzyma w napięciu do samego końca oferując lekko przewrotny finał. Ta ascetyczna historia ma iście nowoczesną, filmową oprawę. Richards ciekawie stosuje dysonansowy, nerwowy montaż oraz nietypowe ujęcia starając się oddać rytm wielkomiejskiego życia. Londyn wydaje się być zresztą pełnoprawnym, trzecim bohaterem filmu, w czym zasługa operatora Garetha Pritcharda. Film nagrodzono na trzech festiwalach w USA (scenariusz oraz nagroda publiczności).