W imię ich matek - Historia Ireny Sendlerowej

Przez pięć lat podczas drugiej wojny światowej grupa młodych Polek ratowała żydowskie dzieci, wyprowadzając je z warszawskiego getta. Kierowała nimi Irena Sendler, która w chwili wybuchu wojny miała 29 lat. Narażając się na śmiertelne niebezpieczeństwo, ona i jej współpracowniczki nie tylko przerzucały dzieci na aryjską stronę, ale "załatwiały" im fałszywe dokumenty i znajdowały bezpieczne schronienie. Dzięki ich niezwykłej odwadze uratowanych zostało 2.500 dzieci. Irena Sendler zmarła w 2008 roku w wieku 98 lat. Reżyserka zdołała zapisać jeszcze na taśmie filmowej jej wspomnienia. W filmie wypowiadają się dwie współpracowniczki Ireny Sendler, a także kilkoro z ocalonych przez nie z zagłady. Po wojnie, zamiast nagrody za męstwo, reżim komunistyczny skazał bohaterskie kobiety na milczenie. Przed wojną Warszawa była ważnym ośrodkiem żydowskiej oświaty, handlu i kultury. Spośród 3 milionów żyjących w Polsce Żydów, prawie 400 tysięcy mieszkało w Warszawie, stanowiąc jedną trzecią populacji miasta. Zapędzeni przez Niemców do getta, zostali skazani na najstraszliwsi los, na zagładę. Pod presją międzynarodowych organizacji charytatywnych Niemcy zgodzili się otworzyć w Warszawie Miejski Wydział Opieki Społecznej. Zarządzali nim Niemcy, ale pracownikami byli Polacy, wśród nich Irena Sendler. Wszyscy Polacy, którzy pomagali Żydom, narażali się na śmiertelne niebezpieczeństwo. W październiku 1941 roku hitlerowcy wydali rozporządzenie nakazujące karać śmiercią każdego, kto udzielił Żydowi najdrobniejszej choćby pomocy. Mimo to kobiety nie zaprzestały swojej działalności, współpracując z żydowskimi organizacjami, które koordynowały pomoc socjalną w getcie. W lipcu 1942 w getcie zostało wydane nowe rozporządzenie, zgodnie z którym każdego dnia 5 tysięcy Żydów miało się zgłaszać na opuszczoną bocznicę kolejową, zwaną Umshlagplatz. Mówiono im, że będą przesiedlani na Wschód. Do Warszawy zaczęły docierać wiadomości o prawdziwym losie ludzi wywożonych z Umshlagplatzu. 5 sierpnia wydano rozkaz o spędzeniu na plac wszystkich dzieci. Irena Sendler i jej współpracowniczki zorganizowały zakonspirowaną operację przemycenia tak wielu dzieci, jak tylko będzie to możliwe. W szmuglowaniu dzieci z getta pomagali tramwajarze. Niemowlaki zawijano w szmaty i podawano im środki nasenne. Starsze dzieci wyprowadzano przez budynki graniczące z gettem, korzystano także z przejść kanałami ściekowymi. Dzieci znajdowały schronienie w prywatnych mieszkaniach i w klasztorach, gdzie przygotowywano je do życia poza murami getta. W 1965 roku Instytut Yad Veshem w Jerozolimie nadał Irenie Sendler tytuł Sprawiedliwi wśród Narodów Świata. Tytuł ten otrzymało ponad 6 tysięcy Polaków. Wśród nich dwie współpracowniczki Ireny Sendler: Jadwiga Piotrowska i Magda Grodzka - Gużkowska z domu Rusinek.