Z archiwum IPN

To wzruszająca i potworna zarazem historia opowiadająca o licealistach z najstarszej szkoły na ziemiach polskich, którzy postanowili w latach najokrutniejszego stalinizmu rozpocząć walkę z systemem. Jak mówią nam sami - już nie bronią, ale słowem, ulotką, napisami na murach. Uznali, że dosyć przelewu krwi. Teraz system należy niszczyć konfrontacją z prawdą i samokształceniem. Spotykali się na tajnych zebraniach, czytali zakazane książki, dyskutowali. Bezpieka orientująca się w istnieniu młodzieżowej konspiracji zorganizowała szereg prowokacji, między innymi fikcyjną organizację konspiracyjną, która rzekomo szukała kontaktu z Dziećmi Ziemi Płockiej. Wszystkie próby prowokacji inteligentna młodzież przejrzała na wylot i je storpedowała. Wtedy UB posłużyło się agentem rówieśnikiem przeniesionym z innej szkoły, który roztoczył miraże o swych możliwościach zaopatrzenia w broń, a potem, po skompletowaniu list członków, wszystkich zadencjował. Aresztowania, jak na ironię, odbyły się pierwszego września, a wyroki były drakońskie - sześć, pięć, cztery lata. Wszystkich wysłano do kopalni w Jaworznie, a władza ludowa zadbała, by odsiedzieli co do dnia. Potem przez całe życie, tym razem, SB deptała im po piętach. Więzienie nie złamało ducha młodych konspiratorów i większość z nich stała się działaczami Solidarności.