Zaczarowany ogród Tomka

Kolejna adaptacja wydanej w 1958 r. jednej z najsłynniejszych książek dla dzieci, za którą angielska autorka otrzymała prestiżowy Carnegie Medal. Koniec lat 50. Kiedy Peter, brat 14-letniego Toma Longa, zapada na odrę, Tom zostaje wysłany do swojej ciotki Gwen i wujka Alana, bezdzietnego małżeństwa w średnim wieku, żeby się nie zaraził. Wujostwo zajmują nieduże mieszkanie w starym domu, mocno nadgryzionym zębem czasu. Również otoczenie domu pozostawia wiele do życzenia, jest zaniedbane i brudne. Tom jest bardzo niezadowolony z tej przymusowej kwarantanny. Jeszcze nie wie, że przeżyje tu wspaniałą przygodę. Pewnej nocy słyszy, że stary zegar po dziadku wybija trzynaście uderzeń. Zdziwiony chłopiec schodzi na dół, żeby wyjaśnić to tajemnicze zjawisko. Ze zdumieniem odkrywa, że przeniósł się w czasie: dom wygląda jak za czasów swojej świetności, a otacza go piękny, skąpany w słońcu ogród. Następnej nocy sytuacja się powtarza. Tom zdobywa się na odwagę i decyduje się wejść do ogrodu. Jest niewidzialny dla mieszkańców domu, którzy - odziani w stroje z końca XIX w. - mijają go obojętnie zajęci swoimi sprawami. Przybysza z przyszłości widzi tylko 12-letnia Hatty, sierota opuszczona przez krewnych oraz ogrodnik Abel, który jest przekonany, że dostrzegł złego ducha. Tom zaprzyjaźnia się z Hatty, bawią się razem, ale chłopiec zauważa, że przy każdym kolejnym spotkaniu dziewczynka jest w wyraźny sposób starsza. Kiedy w krótkim czasie dochodzi wieku 19 lat, zaczyna się interesować jednym z młodych mężczyzn z "jej" świata. Im więcej poświęca mu uwagi, tym bardziej zaciera się jej obraz Toma. Kiedy następnej nocy chłopiec próbuje się z nią spotkać, przekonuje się, że zaczarowany ogród zniknął. Tymczasem Peter wraca do zdrowia i tym samym kończy się pobyt Toma u wujostwa. Przed wyjazdem do domu chłopiec zgadza się złożyć wizytę mieszkającej piętro wyżej właścicielce domu, której nigdy dotąd nie spotkał. Ku swemu wielkiemu zaskoczeniu, przekonuje się, że jest nią mocno postarzała Hatty.