8 stycznia przypada kolejna rocznica tragicznej śmierci Zbigniewa Cybuskiego, największego aktora powojennej Polski, legendy polskiego kina, który stał się symbolem swojego pokolenia. Dziś przypominamy najlepsze role Zbigniewa Cybulskiego, przez wielu nazywanego polskim Jamesem Deanem.

"Jowita"

Film Janusza Morgensterna to ostatni obraz, w którym mogliśmy oglądać legendę polskiego kina. Produkcja z 1967 roku opowiada historię młodego architekta i utalentowanego lekkoatlety, który żyje marzeniami o wielkiej miłości. Pewnego dnia oczarowują go wspaniałe czarne oczy dziewczyny, której twarz ukryta jest pod czarczafem. Gdy poznaje Agnieszkę, studentkę ASP, rodzi się między nimi miłość. Ale Marek nie zrywa romansu z Heleną, żoną trenera, nie rezygnuje z chwili miłości z Dorotą, koleżanką sprinterką, i nadal marzy o tajemniczej Jowicie. Rozgoryczony wywołuje awanturę, trafia do więzienia. Cybulski wcielił się w filmie w małą, ale charakterystyczną postać - trenera Księżaka.

"Pokolenie"

To właśnie w tym filmie zadebiutował u Andrzeja Wajdy Zbigniew Cybulski. Produkcja opowiada o zwycięstwach, poświęceniach, goryczy i ofiarach grupy młodych idealistów, którzy na progu dorosłości muszą sprostać najtrudniejszym wyzwaniom. Akcja toczy się w czasie okupacji, a tematem są dramatyczne wybory oraz rozterki moralne ludzi postawionych w ekstremalnej sytuacji wojny, z jej okrucieństwem i etycznymi pułapkami.

"Popiół i diament"

Postać Maćka Chełmińskiego przyniosła Cybulskiemu ogromną popularność także tą międzynarodową (nominację do nagrody BAFTA). To właśnie w filmie "Popiół i diament" aktor wystąpił w ciemnych okularach, które niedługo potem stały się nieodłącznym elementem jego wizerunku. Przypominamy, że film Andrzeja Wajdy z 1958 roku opowiada historię młodego żołnierza AK, który otrzymuje od przełożonych zadanie zlikwidowania Stefana Szczuki, sekretarza PPR. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności powoduje, że ginie inny człowiek. Maciek (Zbigniew Cybulski) musi powtórzyć zamach. Miłość do przypadkowo poznanej barmanki Krystyny uświadamia mu bezsens zabijania na chwilę przed końcem wojny. Kolejny zbieg okoliczności każe Chełmickiemu zamieszkać w hotelu przez ścianę ze Szczuką.