Żelazna kurtyna - wstęga życia

Pas ziemi, dzielący przez blisko czterdzieści lat Stary Kontynent na komunistyczny Wschód i kapitalistyczny Zachód był niegdyś areną ludzkich tragedii i śmierci. Dziś zamienił się we "wstęgę życia". Zasieki i pola minowe, wytyczające rubieże "żelaznej kurtyny", paradoksalnie uchroniły przed niszczącym działaniem współczesnego świata wiele unikatowych gatunków zwierząt. Niegdysiejszy silnie strzeżony pas graniczny w ciągu ostatnich dwudziestu lat przeobraził się w jeden z największych na świecie projektów ochrony przyrody. W latach siedemdziesiątych XX wieku Kai Frobel był nastolatkiem. Z okien rodzinnego domu mógł codziennie obserwować granicę Niemiec Wschodnich. Wolał jednak przyglądać się okolicznym zwierzętom. Z jego amatorskich badań wynikały niepokojące wnioski - pokląskwa, jeden z lokalnych gatunków ptaków, szybko zanikał. Wkrótce Kai odkrył przyczynę - po prostu ptaki przenosiły się tam, gdzie mogły być wolne od ingerencji człowieka - w naturę, czyli na "ziemię niczyją", pomiędzy Niemcami Wschodnimi i Zachodnimi. Tu nikt nie stosował ani intensywnych metod upraw, ani środków chemicznych przeciw szkodnikom i chwastom. Dlatego okolica obfitowała w dzikie kwiaty i owady. Po przemianach politycznych w 1989 roku pojawiło się niebezpieczeństwo, że obszar "żelaznej kurtyny" zostanie szybko zagospodarowany - autostrady, stacje benzynowe, motele, sklepy, osiedla mieszkaniowe itp. To oznaczało niechybny wyrok śmierci na wiele gatunków roślin i zwierząt. Kai postanowił temu przeciwdziałać. Musiał się śpieszyć. Już pierwszego dnia po otwarciu granicy zorganizował z przyjaciółmi spotkanie na rzecz ochrony przyrody dawnej strefy nadgranicznej. "Kiedy przybyliśmy do miasta Hof, na parkingu zastaliśmy setki trabantów. Zawiedzeni uznaliśmy, że ci ludzie wybrali się tu na zakupy. Tymczasem to było czterysta osób, które przyjechały na nasze spotkanie. W trakcie tego emocjonującego zgromadzenia powstała idea ruchu Zielony Pas" - wspomina dzisiaj.