Żyć i umrzeć na innej planecie: Aurelia

Aurelia, krążąca wokół gwiazdy będącej czerwonym karłem, reprezentuje typ planet najbardziej nadających się do zamieszkania. To kraina ekstremalnych różnic. Jedna strona planety jest ciągle wystawiona na działanie światła gwiazdy, druga pozostaje zatopiona w wiecznej ciemności. Nie ma pór roku, dni ani nocy. Chmury burzowe zakrywają środkową część jasnej strony, a wielkie czapy lodowe pokrywają większą część powierzchni zimnej półkuli. Pod warstwą chmur rozciąga się krajobraz pełen olbrzymich rzek i gigantycznych rozlewisk, wielokrotnie większych od tych znanych nam z Amazonii. Biolodzy ewolucyjni i biomechanicy wymyślili, jakie formy życia mogłyby ich zdaniem pojawić się i przetrwać w tego typu warunkach. Żądłowachlarzowce przypominają wysokie rośliny z wielkimi wachlarzami liści na szczycie, są jednak zbudowanymi z krwi i kości zwierzętami, żywiącymi się energią słoneczną. Dzik Żarłoczny jest największym drapieżnikiem żądłowachlarzowcowego lasu. Osiąga ponad 4 metry długości, ma masywne ciało niczym ziemski byk, długą jak u żyrafy szyję i wystające przednie zęby. W dodatku potrafi biec równie szybko jak koń wyścigowy. Histerie wyglądają jak kijanki i spokojnie żywią się małymi żyjątkami zamieszkującymi laguny Aurelii. Ale te z pozoru niegroźne stworzenia potrafią przejść niezwykłą metamorfozę, kiedy wspólnie wychodzą z wody i pod postacią falującego tworu wyruszają na suchy ląd w poszukiwaniu ofiar, które pożerają przy pomocy rozpuszczającej mięso toksyny. Najpowszechniejszym gatunkiem na Aurelii jest niepozorny Łuskacz Błotny. Te stworzenia będące niefortunnym skrzyżowaniem pancernika z żabą, stworzyły rozległą sieć lagun, pozwalających na rozwój żądłowachlarzowych lasów. Twardo stojące na swoich łapach i wyposażone w głowę w kształcie szufli, są niestrudzonymi budowniczymi zapór oraz tam i głównymi architektami krajobrazu planety.