Żydowskie pamiątki w Łowiczu

Pierwsi Żydzi pojawili się w Łowiczu na początku XVI w. , chociaż nie istniała jeszcze gmina żydowska. W 1526 r. arcybiskup Jan Łaski zakazał Żydom osiedlania się w osadzie, a mieszkających już w Łowiczu wygnał. Miasto słynęło z handlu prowadzonego podczas znanych w całej Polsce dorocznych jarmarków i cotygodniowych targów. Wśród nich największym był jarmark na św. Mateusza. Na znane w całej Polsce łowickie jarmarki przybywali zamożni kupcy żydowscy. Zyski osiągane podczas takich jarmarków stawały się przyczyną niezgody. Żydom nie wolno było także swobodnie przebywać w mieściei osiedlać się tu. Nie mogli też prowadzić handlu za pośrednictwem wybranych osób. W 1738 r. decyzją arcybiskupa Potockiego, Żydów dotknęły następne ograniczenia. Od tej pory mogli przybywać do Łowicza tylko raz w roku, na jarmark św. Mateusza, a nadto mieli prawo wyłącznie do handlu hurtowego. Podczas kilkudniowego jarmarku przebywający w mieście Żydzi wynajmowali pomieszczenie, służące im za miejsce modlitw. Arcybiskup Adam Komorowski wydał nawet w 1750 r. zgodę na przeznaczenie całej kamienicy na dom modlitwy.