Żywioły Grochowiaka

Portret Stanisława Grochowiaka ułożony jak mozaika, z materiałów archiwalnych, wspomnień przyjaciół i fragmentów poezji. Zarazem przypomnienie bogactwa jego twórczości i sporów, jakie wywoływała. Grochowiak, zmarły w 1976 r. w wieku zaledwie 42 lat, był jednym z najciekawszych zjawisk w polskiej literaturze powojennej. Poeta, prozaik, publicysta, autor sztuk scenicznych, słuchowisk radiowych, widowisk telewizyjnych, scenariuszy filmowych. A także redaktor - najpierw w Instytucie Wydawniczym "Pax", potem w czasopismach "Współczesność", "Nowa Kultura" i "Kultura". Jako poeta zadebiutował w 1955 r. Jego wiersze, w których przejawiał upodobanie do makabry, groteski i deformacji rzeczywistości, odznaczały się tylko jemu właściwym stylem. Julian Przyboś nazwał go turpizmem - od łacińskiego "turpis" (szkaradny, brzydki). Mimo tak pejoratywnej nazwy, zyskał wielu naśladowców i kontynuatorów, którzy jednak nigdy nie dorównali mistrzowi. Jego kolejne tomy poetyckie - od "Menueta z pogrzebaczem" przez "Rozbieranie do snu", "Agresty", "Kanon" po "Nie było lata" i poemat "Totentanz in Polen" - budziły ogromne zainteresowanie, wywoływały polemiki, stawały się wzorem. O twórcy mówią w filmie: Zyta Dreger, Janusz Krasiński, Teodor Krupkowski, Ryszard Ber, Tadeusz Dominik, Krystyna Brzechwa, Piotr Kuncewicz i Olgierd Łukaszewicz.