Bracie, gdzie jesteś?

George Clooney w ironicznej, postmodernistycznej opowieści o ucieczce z więzienia i podróży przez Stany. Wielkie, acz rozrywkowe kino spod ręki braci Coen. Ameryka lat 30., czas Wielkiego Kryzysu. Everett jest więźniem, niezbyt sprytnym adwokatem, który siedzi za prowadzenie nielegalnej praktyki zawodowej. Mężczyzna tęskni za wolnością oraz byłą żoną, którą zamierza odszukać. Planuje brawurową ucieczkę, w której pomagają mu dwaj mało rozgarnięci więzienni kumple, Pete i Delmar, skuszeni obietnicą odnalezienia na wolności wielkiego skarbu. Ucieczka udaje się i trójka bohaterów wyrusza w długą podróż po południu Stanów Zjednoczonych. Spotykają całą galerię dziwnych postaci, a nawet nagrywają piosenkę, która stanie się prawdziwą sensacją. Czy jednak osiągną zaplanowany cel? Brawurowa komedia braci Coen. W porównaniu do wcześniejszych dokonań mamy do czynienia z filmem lekkim, rozrywkowym, pełnym ironicznego humoru i zabawnych sytuacji. Coenowie nie byliby jednak sobą, gdyby nie przemycili własnej, przekornej osobowości. Już sam tytuł to postmodernistyczna gra słów, a fabuła jest luźną trawestacją Odysei Homera. Inspiracja klasyką daje całkiem współczesny efekt, przenosząc opowiadaną historię na poziom uniwersalny. Obraz Coenów to przedziwne kino drogi, wiwisekcja Ameryki czasu kryzysu, a także hołd złożony sztuce filmowej. Twórcy powoływali się na inspiracje Hitchcockiem (forma), bajkowość odsyła do braci Grimm, a klimat przypomina schemat powieści łotrzykowskiej. Dopatrywano się analogii z kinem Jarmuscha, lecz film Coenów to wypowiedź w pełni autorska. Twórcze wykorzystanie muzyki (blues delty Missisipi, country), błyskotliwe dialogi oparte w dużej mierze o slang, świetnie aktorstwo (George Clooney w nietypowej dla siebie roli) to niewątpliwe atuty filmu. Twórcom, po raz kolejny, udało się zgrabnie połączyć elementy kina rozrywkowego, komercyjnego z estetyką kojarzoną z kinem niezależnym, a także sugestywnie przedstawić Amerykę lat 30. Bohaterowie podróżują przez kraj, spotykając różnych, niekonwencjonalnych ludzi, którzy tworzą barwny przegląd społeczeństwa. Coenowie z lubością, ironicznie ukazują Stany jako tygiel kulturowy, gdzie niskie miesza się z wysokim, a estetyka pop wypiera zastane wartości. Epizodyczna, luźna forma sprzyja obserwacji, znakomity scenariusz pozwala na liczne dygresje, a bohaterowie zdają się papierkami lakmusowymi amerykańskiego społeczeństwa. Wielkie, acz rozrywkowe kino spod ręki genialnych braci. Film zdobył statuetkę Złotego Globu, wyróżnienie krytyków z Las Vegas oraz nagrodę Grammy (muzyka T-Bone'a Burnetta).