To nie jest kraj dla głupich ludzi / No Place for Fools
reż. Oleg Mavromatti
Rosja, Bułgaria 2015
82 min.
Siergiej Asztanow, mieszkający z matką chłopak z nadwagą, prowadzi wideobloga, będącego jego ulubioną formą interakcji ze światem. Wygłasza w nim peany na cześć „Rosiji, Rosijuszki”, cerkwi i Władimira Putina, ale też daje porady życiowe, erotyczne i kulinarne, a także tańczy, śpiewa, robi striptiz - dzieli się najintymniejszymi szczegółami swego życia. Z jego przekazów wyłania się prawdziwie schizofreniczny obraz współczesnej Rosji. To nie jest kraj dla głupich ludzi stworzony został przez Olega Mavromattiego – rosyjskiego dysydenta i artystę mieszkającego w Bułgarii – na podstawie materiałów, które znalazł w sieci. Trudno stwierdzić, z czym tak naprawdę mamy do czynienia: wizualnym esejem, dokumentem czy mockumentem? Bez względu na odpowiedź, jest to dzieło niezwykle oryginalne. Może urzekać lub odrzucać, na pewno jednak nie pozostawi widza obojętnym.
fot. materiały prasowe
Fuocoammare. Ogień na morzu / Fire at Sea
reż. Gianfranco Rosi
Włochy 2016
108 min.
Reżyser filmu, Gianfranco Rosi, otwarcie mówi, że obecny exodus z Afryki to największa tragedia od czasów holocaustu. W dokumencie Fuocoammare (tytuł zaczerpnięty z sycylijskiej piosenki oznacza „Ogień na morzu”) pokazuje zderzenie włoskich rybaków z falą imigrantów, docierających do wybrzeży Europy w liczbie 150 tys. rocznie przez Lampedusę - wyspę leżącą między Tunezją a Maltą. Rejs przeładowanymi statkami, z których nie wszystkim przychodzi zejść żywym na ląd, to tylko początek batalii o przetrwanie. Przeszło roczną obserwację tych zmagań Rosi przeplata historiami z codziennego życia mieszkańców wyspy, co przydaje opowieści wymiar uniwersalny i odróżnia film od serwowanych przez media sensacyjnych przekazów o masowych migracjach. Zapewne dzięki temu włoski reżyser - po bezprecedensowym zwycięstwie sprzed trzech lat z dokumentem Rzymska aureola na festiwalu w Wenecji – nagrodzony został Złotym Niedźwiedziem w konkursie głównym tegorocznego Berlinale. Wrażliwość, mądrość i humanizm Fuocoammare podbiły serca nie tylko jury, ale i publiczności, która oklaskiwała film na stojąco.
fot. materiały prasowe
Raving Iran / Raving Iran
reż. Susanne Regina Meures
Szwajcaria 2016
84 min.
Anoosh i Arash są centralnymi postaciami sceny techno w Teheranie. Działają w podziemiu, ponieważ w Iranie od czasu rewolucji islamskiej z 1979 r, obowiązuje zakaz publicznych śpiewów i tańców, a za jego złamanie można trafić do więzienia. Muzyka klubowa wydaje się władzom tym bardziej demoniczna, jej fani tworzą więc rodzaj sekretnego plemienia, odprawiającego swe rytuały na pustyni lub szemranych prywatkach. Gdy bohaterowie próbują legalnie wydać własną płytę, natrafiają na opór – w kraju Chameneiego podejrzana wydaje się już zamerykanizowana nazwa ich kolektywu: Blade & Beard. Kiedy Anoosh i Arash otrzymują zaproszenie na prestiżowy festiwal techno w Szwajcarii, otwiera się przed nimi szansa, by trwale uwolnić się od ograniczających ich zakazów. Czy z niej skorzystają? Raving Iran to niezwykły dokument, ukazujący z jednej strony „życie pod nadzorem”, z drugiej pęd irańskiego społeczeństwa ku liberalizacji i fascynację zachodem. Przede wszystkim przepełniony jest muzyką łączącą perskie tradycje z house’owym rytmem.
fot. materiały prasowe
Paryż 5:59 / Paris 5 :59
reż. Olivier Ducastel, Jacques Martineau
Francja 2015
97 min.
Wirus HIV – o czym często woli się nie myśleć - nadal jest częścią naszego świata i czyha na lekkomyślnych. Takich jak Hugo - jeden z bohaterów filmu Paryż 5:59, który nie zabezpieczył się podczas przygodnego stosunku. Choć epidemia AIDS w dużej mierze została w Europie powstrzymana, a niegdysiejszy „rak homoseksualistów” dziś jest już oswojony, kino wciąż nieczęsto sięga po ten temat. Dzieło Oliviera Ducastela i Jacquesa Martineau – reżyserów, którzy wyjechali z tegorocznego Berlinale bogatsi o nagrodę publiczności w konkursie Teddy Award dla filmów o tematyce LGBTQ – stawia pytanie o szansę osób seropozytywnych na spełnione uczucie. O miłości opowiada niezwykle otwarcie – także fizycznej. Film inicjuje kilkunastominutowa scena seksu w klubie gejowskim, znakomicie łącząca naturalizm z poezją. Jest ona tylko wstępem do spacerowego love story kojarzącego się z Przed wschodem słońca i kontynuacjami filmu Richarda Linklatera. Reżyserski duet snuje tu rozpoczętą o 4:27 opowieść w czasie rzeczywistym. Okazuje się, że w półtora godziny między ludźmi może wydarzyć się wszystko.
fot. materiały prasowe
