Dr House

– Naszym zadaniem jest leczyć choroby. Pacjenci w tym przeszkadzają – mówi do swoich kolegów, którzy go nie znoszą. – Większość z was wyleczyłaby małpa z fiolką ibuprofenu – wykrzykuje do pacjentów w przychodni, której nienawidzi. Oto doktor Gregory House, który jako żywo nie jest Judymem. Zrozpaczeni pacjenci i ich rodziny próżno szukają u niego pocieszenia czy innych ludzkich odruchów. Straszą go zatem prawnikami, a szefowa – zwolnieniem z pracy. Dlaczego więc House nie wylatuje? Bo to genialny diagnosta. Wystawianie diagnozy jest dla niego jak śledztwo w sprawie planowanego morderstwa. Żeby przygwoździć sprawcę – chorobę, nie przebiera w środkach, pośród których przerywanie wizyty lekarskiej czy operacji w połowie, bo coś mu się skojarzyło, jest normą. Posuwa się nawet do włamania do domu pacjenta i przeglądania jego rzeczy. Kamera potwierdza jego diagnozy, nurkując w głąb mózgu, naczyń krwionośnych czy jelit pacjenta.

W roli doktora House’a Hugh Laurie, aktor dotychczas nienadużywany ani przez duży, ani przez mały ekran, pamiętany właściwie tylko z roli ojca równiachy w filmie dla dzieci „Stuart Malutki”. Tu równiachą nie jest. Ale nie można od niego oderwać wzroku, kiedy nieogolony i skrzywiony kuśtyka o lasce, łykając co chwila jakieś tajemnicze leki i wykrzykując impertynencje. A to wszystko dzieje się w szpitalu, bo wygląda na to, że House nie ma życia prywatnego, zresztą – kto by z nim wytrzymał? Ten amerykański serial został obsypany telewizyjnymi nagrodami. I słusznie. Jest doskonałą odtrutką na słodycz serialowych produkcji medycznych. No i ile przyjemności daje obcowanie z geniuszem, nawet antypatycznym…