Film

Przedstawienie zarejestrowane w Teatrze Rampa w Warszawie, gdzie Andrzej Strzelecki - na stulecie kina - zrealizował swój autorski "Film" (premiera w maju 1995). Był to zresztą hołd żartobliwy - twórca spektaklu dowcipnie sparodiował konwencje filmowe, najbardziej typowe, do znudzenia powielane motywy i sceny, techniki filmowe, manieryczny sposób gry aktorskiej. Podworował sobie także z upodobań masowej widowni, upajającej się życiem ekranowych herosów. Telewidzowie mieli dodatkową atrakcję, oglądając to, co jest niewidoczne dla widzów teatralnych - akcję za kulisami teatru. Przedstawienie oglądane "od tyłu" też obfituje w zabawne, zaskakujące sytuacje. W wierszowym "słowie wiążącym" Andrzej Strzelecki opowiada też dzieje bohaterów "Filmu". Skromny archiwista Roman i hoża Zuzia kochają się i pobierają, czym prędzej. Czas płynie, Roman zapada na zdrowiu, a Zuzia poznaje Krzysztofa, ratownika z silną klatką, żonatego zresztą. Krzyś rozwiązuje problem za pomocą noża kuchennego, ale szczęście zakochanych trwa krótko, tyle ile konsumpcja grzybów, które Zuzia zbierała w lesie po ciemku. Dalej historia rozwija się równie dramatycznie, aż do późnej starości bohaterów. Na koniec zgrzybiali staruszkowie wybierają się do teatru na "Hamleta". Teatralna przygoda ludzi, którzy przez całe życie oglądali tylko filmowe obrazki, okazuje się wielkim, przezabawnym nieporozumieniem. "Już czas na mnie" - stwierdza postawiony "pod murem" Andrzej Strzelecki, człowiek teatru. Przewrotnie, bo jego "Film" jest dowodem na to, że teatr stale i nie bezskutecznie poszukuje nowego języka dla porozumienia się z widzem.