Ich czworo

Jedna z najbardziej znanych komedii Gabrieli Zapolskiej - w nowym kształcie realizacyjnym. Realistyczna, precyzyjnie pod względem psychologii bohaterów skonstruowana historia trójkąta małżeńskiego, w inscenizacji Tomasza Zygadły zabrzmiała całkiem współcześnie, mimo kostiumów i rekwizytów retro. Reżyser główny nacisk położył na prawdę i uniwersalizm ludzkich charakterów i zachowań, równocześnie zręcznie wygrywając wszystko, co mogło rozbawić widzów u schyłku lat 70. dwudziestego wieku. Postulowana przez dramatopisarkę "synteza głupoty" została wpisana w małżeński trójkąt, a potem wielokąt. Istotnym bokiem tej klasycznej "figury" jest Żona, niewiasta niegrzesząca mądrością, ale sprytnie, pewnie i skutecznie dążąca do wytkniętego celu. Mąż, przy całej swej inteligencji, wydaje się przy niej osobą bezradną i niezdolną do podjęcia jakichkolwiek decyzji, niczym drugi Felicjan Dulski. Kochanek, wedle określenia Zapolskiej "wesoły a głupkowaty blondyn", tutaj jest bezczelny i bezwzględny. Fedycki gotów jest wykorzystać naiwność innych i wszelkie walory własne dla osiągnięcia sukcesu. Tej sztuki uczy się też Panna Maria, skłonna zrobić wiele, by zająć miejsce Żony, oraz Lila, która już dawno przestała być dzieckiem. Śliczna panienka nie wykorzystuje na razie swych niezaprzeczalnych walorów dla urzeczywistnienia marzeń, ale już zna siłę swego uroku i tylko czeka, by ją sprawdzić w praktyce.