Muza

Nazywano ją ostatnią femme fatale XX w. Jej nazwisko wiązano z największymi artystami jej epoki: na liście jej kochanków byli bowiem artyści tej miary, co Gustav Klimt, Alexander Zemlinsky i Oskar Kokoschka. Trzej inni: kompozytor Gustav Mahler, architekt Walter Gropius i pisarz Franz Werfel zostali nawet jej mężami. Akcja filmu obejmuje lata 1902-1919, dalsze losy bohaterów przedstawiono już tylko w napisach wieńczących dzieło Bruce'a Beresforda. Poznajemy Almę jako pełną uroku, niezależną, wyzwoloną 23-latkę, która wbrew zakazom ojczyma bywa w miejscach zdecydowanie niewskazanych dla młodych panien, ale za to licznie odwiedzanych przez wiedeńską bohemę. Alma studiuje kompozycję i próbuje tworzyć własne pieśni pod okiem Alexandra Zemlinsky'ego, z którym łączy ją również romans. Na jednym z przyjęć dziewczyna poznaje dużo starszego od siebie Gustava Mahlera i pozwala sobie publicznie skrytykować muzykę powszechnie uwielbianego kompozytora. Tą bezpośredniością zwraca na siebie jego uwagę. Mahler zaczyna się z nią częściej spotykać, a wkrótce prosi ją o rękę. Warunkiem małżeństwa jest jednak rezygnacja Almy z jej własnej twórczości muzycznej. Alma zajmuje się więc domem, rodzi Gustavowi dwie córki, jest sekretarką i księgową męża żyjącego w całkowitym oderwaniu od rzeczywistości, pochłonięty wyłącznie muzyką. Alma czuje się coraz bardziej osamotniona i nieszczęśliwa w małżeństwie. Podczas pobytu w sanatorium Alma poznaje młodego i bardzo zdolnego architekta Waltera Gropiusa. Jeden z miłosnych listów Waltera do kochanki wpada w ręce Mahlera, który każe żonie wybierać między nim i Gropiusem. Mając świadomość, jak bardzo jest potrzebna starzejącemu się, schorowanemu mężowi, Alma zostaje z Gustavem aż do jego śmierci w 1911 r.. Już jako wdowa po Mahlerze poznaje młodego rzeźbiarza i malarza Oskara Kokoschkę, który oferuje się namalować jej portret. Staje się to początkiem ich burzliwego romansu. Alma stanie się miłością jego życia, ale sama znów będzie się czuła tłamszona i zdominowana.