"Wyszłam za mąż, zaraz wracam" (2012)

Isabelle pragnie za wszelką cenę złamać klątwę, która ciąży na jej rodzinie. Od pokoleń wszystkie pierwsze małżeństwa kończyły się fiaskiem. Postanawia więc poślubić mężczyznę, którego kocha, według ściśle przemyślanej strategii: znajdzie faceta, uwiedzie go, poślubi, po czym natychmiast się z nim rozwiedzie. Można powiedzieć, plan doskonały, gdyby nie postać Jean-Yves’a Berthier. Isabelle będzie musiała przemierzyć świat od Kilimandżaro po Moskwę. Czeka ją niezwykła podróż poślubna: na dobre, ale... przede wszystkim na złe.

"8 kobiet" (2002)

Trup mężczyzny to zaledwie pretekst, by największe gwiazdy francuskiego kina ukazały w całym blasku i złożoności tajemnicę wiecznej kobiecości. Najważniejsze w tym filmie są bowiem kobiety. François Ozon przedstawia nam osiem różnych ich typów; typów z krwi i kości. Tych osiem kobiet prowadzi pasjonującą grę, w której za każdą błyskotliwą ripostą, kąśliwą uwagą, zaskakującym zwrotem akcji kryją się zasadzki. Kobiety usiłują rozwiązać zagadkę, co jednak prowadzi do odsłonięcia zaskakujących sekretów każdej z nich i nieoczekiwanego finału. Choć to mężczyzna jest w centrum zainteresowania, kobiety całkowicie pochłonięte są sobą. Śmierć pana domu wyzwoliła w nich prawdziwe emocje, nic już nie trzeba ukrywać: złości, nienawiści, miłości, pragnień, słabości. Obnażają swoje prawdziwe oblicza. W ciągu jednej nocy dowiadują się o sobie wszystkiego. Ukazanie różnych kobiet, od pięknej i bogatej pani domu, poprzez wścibską i uwodzicielską pokojówkę, a kończąc na złośliwej neurotycznej starej pannie, tworzy zaskakujący a zarazem nieco groteskowy efekt.

W rolach głównych występuje osiem najwybitniejszych aktorek francuskiego kina: mi.in. Catherine Deneuve, Isabelle Huppert, Emmanuelle Béart i Fanny Ardant, reprezentujących w tym filmie osiem różnych typów kobiet, osiem wymiarów kobiecości, osiem kobiecych tajemnic. Do tego, każda z gwiazd wykonuje w trakcie filmu znaną francuską piosenkę, dopasowaną z mistrzowską precyzją i wielkim humorem do sytuacji. W tych momentach kobiety odsłaniają swój prywatny, wewnętrzny świat, a teksty piosenek stanowią rodzaj monologu, poruszającego i komicznego zarazem. W piosenkach tych każda z pań wyśpiewuje swoje credo.

"Jeszcze dalej niż północ" (2008)

Abramsowie, typowi południowcy, wyobrażają sobie Północ jako zimną krainę, zamieszkaną przez ciemny lud, posługujący się niezrozumiałym narzeczem – „cheutimi”. Philippe jedzie sam, rodzina zostaje w Prowansji. Ku jego wielkiemu zaskoczeniu, miasteczko okazuje się urokliwe, a mieszkańcy – gościnni i sympatyczni. Znajduje nawet przyjaciela – to listonosz i miejscowy dzwonnik, rozdarty pomiędzy wymaganiami zaborczej matki a miłością koleżanki z pracy. Philippe co drugi weekend spędza z rodziną. Początkowo próbuje przekonać żonę o zaletach Północy, ale ona nie chce mu uwierzyć. Twierdzi, że mąż kłamie, by jej nie martwić. Wreszcie, dla świętego spokoju, Philippe postanawia utrzymywać ją w przekonaniu, że pobyt w Bergues to prawdziwe piekło.

Od tej chwili żyje w wygodnym kłamstwie: przez dwa tygodnie świetnie się bawi w towarzystwie Antoine’a, co drugi weekend wraca pod opiekę żony, która czuje się potrzebna i coraz skuteczniej walczy z depresją. Wszystko idzie dobrze do chwili, gdy Julie postanawia przeprowadzić się do Bergues, by towarzyszyć mężowi „na zesłaniu”. Philippe musi przyznać się Antoine’owi i reszcie kolegów, że okłamał żonę, przedstawiając ich jako nieokrzesanych barbarzyńców. Błaga, by pomogli mu zniechęcić Julie do pozostania w Bergues. Zeźleni podwładni przystają na tę prośbę, i dokładają wszelkich starań, by wizyta na Północy była dla żony szefa najgorszym wspomnieniem w życiu.

Jednak Julie wykrywa spisek…