Restauracja Alicji

Filmowe spojrzenie na czasy kontestacji, jeden z nielicznych obrazów zainspirowanych tekstem piosenki. Podstawą filmu Arthura Penna jest utwór - "Alice's Restaurant Massacree" - blisko dwudziestominutowa ballada jednego z hipisowskich bardów, Arlo Guthriego. Lata 60. Arlo Guthrie (Arlo Guthrie) powraca w rodzinne strony, by w towarzystwie starych znajomych spędzić Święto Dziękczynienia. Alicja (Pat Quinn) i Ray (James Broderick) prowadzą w budynku starego kościoła otwarty dom dla wszystkich - "Restaurację Alicji". Arlo, który jeździ dużym samochodem, oferuje przyjaciołom pomoc przy wywiezieniu nagromadzonych śmieci. Gdy miejskie wysypisko okazuje się zamknięte na czas święta, muzyk zrzuca ładunek na upatrzoną przy drodze nielegalną stertę odpadów. Zauważony przez okolicznych mieszkańców, otrzymuje nazajutrz telefon od sierżanta Obiego (William Obanhein)... W filmografii Arthura Penna burzliwe lata 60., czas rewolucji seksualnej i hipisowskiej kontrkultury, stanowią okres szczególny. Powstałe wówczas dzieła należą do najbardziej udanych w dorobku reżysera, doskonale wpisując się w panujące wśród młodych nastroje. Już w "Obławie" (1966) Penn bezpardonowo występował przeciwko korupcji i obyczajowej zgniliźnie prowincji. Apogeum krytyki amerykańskiego konserwatyzmu przypadło na "Bonnie i Clyde" (1967) - najczystszą filmową pochwałę nieskrępowanej wolności i negację autorytetu władzy. "Restauracja Alicji" jest z kolei bezpośrednim portretem pokolenia dzieci-kwiatów, traktowanym jako jego swoisty manifest. Arlo Guthrie grający tu samego siebie i Alicja, w którą wcieliła się Pat Quinn, dołączają do grona walczących o swoje miejsce na ziemi indywidualistów, jakich konsekwentnie opisywał w swoich filmach reżyser. Nominowany za "Restaurację Alicji" do Oscara Penn, mimo nieskrywanej sympatii do bohaterów, nie idealizuje kontrkultury, z dystansem zastanawiając się nad powodami jej szybkiego wypalenia.