Rzymska wiosna pani Stone

Tennessee Williams to jeden z najważniejszych amerykańskich dramaturgów i pisarzy XX wieku. Przed filmem José Quintero powstało kilka adaptacji twórczości Williamsa, z dużym zresztą powodzeniem. Rzymska wiosna pani Stone to znakomity scenariusz, wyeksponowanie wątków charakterystycznych dla pisarza, a także ostatnia wielka rola Vivien Leigh. Karen Stone to aktorka z 25-letnim stażem. Kiedyś była wielką gwiazdą, lecz czasy jej triumfów odeszły w zapomnienie. Najnowsza sztuka na Broadwayu z jej udziałem okazuje się fiaskiem i Karen postanawia odpocząć. Przekonuje męża do podróży do Włoch, lecz przelot samolotem kończy się tragicznie. W czasie lotu mąż umiera na zawał serca. aktorka postanawia kontynuować pobyt w Rzymie. Tutaj wpada w wir towarzyskiego życia i blichtru włoskiej stolicy. Poznaje młodego i przystojnego Paolo, który nawet nie kryje, iż jego życie wypełnione jest romansami z bogatymi, często podstarzałymi kobietami. Karen żyje jednak złudzeniami licząc, że Paolo w jej przypadku kieruje się prawdziwymi uczuciami. Rozczarowanie aktorki będzie początkiem prawdziwej, osobistej tragedii. Tytuł filmu wydaje się świadomie przewrotny. Wiosna pani Stone zdaje się sygnalizować nowe życie, nowe otwarcie, coś jednoznacznie pozytywnego. Jednak, jak to bywa u Williamsa, już na poziomie tytułu mamy do czynienia z gorzką ironią. Historia Karen to właściwie historia upadku aktorki i człowieka, dramatyczna i niemalże z góry skazana na porażkę walka o godność, poczucie własnej wartości i odzyskanie sensu życia i pracy. José Quintero nie ucieka przed realizmem i brutalną prawdą o człowieku. Stawia na psychologię bohaterów, budując pełnokrwiste postacie. Niejako samą siebie zagrała wielka Vivien Leight, aktorka już wówczas u schyłku kariery, tuż po traumatycznym rozwodzie z Laurencem Olivierem. Rola Karen okaże się właściwie jej ostatnią znaczącą kreacją. Znakomicie partnerują jej młody Warren Beatty i nominowana do Oscara i Złotego Globu Lotte Lenya.