Umarłem, aby żyć

Fabuła filmu została oparta na autentycznych wydarzeniach, których głównym uczestnikiem był Stanisław Tomaszewski-Miedza. Jest rok 1941 w okupowanej Warszawie. Leopold Wójcik zostaje aresztowany przez gestapo i osadzony w Pawiaku. Obawiając się, że nie wytrzyma kolejnego przesłuchania na Szucha, prosi organizację o truciznę. Sprzeciwia się temu profesor Pytel, który wpada na pomysł wydobycia Wójcika z Pawiaka dzięki zakażeniu więźnia tyfusem. Koledzy z konspiracji postanawiają odbić Wójcika, który przebywa już w szpitalu zakaźnym poza więzieniem. I znowu profesor Pytel przeciwstawia się temu projektowi. Proponuje fortel ze sfingowaną operacją ślepej kiszki, która ma się nie udać. Po wielu komplikacjach zamiar ten udaje się zrealizować. Chociaż Niemcy cały czas strzegą więźnia, lekarzom udaje się w trakcie operacji zamienić Wójcika na jego sobowtóra trupa. Bohater odzyskuje wolność, zaś hitlerowcy są przekonani, że ich więzień zmarł. Po filmie rozmowa z panem Tadeuszem Filipkowskim, uczestnikiem konspiracji i prezesem Fundacji Filmowej Armii Krajowej.