Z władzą i dla władzy

Polski socrealizm, wprowadzony odgórnie w 1949roku, miał przez kilka lat oficjalny status podstawowej i jedynej metody twórczości artystycznej. Był ideowym oraz propagandowym narzędziem partii komunistycznej. Chociaż w Polsce trwał krótko, do dziś pozostawił trwałe ślady. Szczególnie w architekturze czego przykładem Warszawa. W magazynach muzealnych i w archiwach bibliotecznych. Ale również w zbiorowej pamięci ogólnie znana jest , traktowana dziś z przymrużeniem oka, jako ikonografia obrazy robotników czy traktorzystek, sielankowe wizje budowy ustroju socjalistycznego. Mniej znana jest jego druga strona złamane życiorysy niepokornych czy tych , którzy nie umieli się dostosować, centralizacja instytucji kulturalnych, zerwanie kontaktów z kulturą zachodnią i zainfekowanie wzorcami sowieckimi. Mimo ewentualnie autorytarnego charakteru polityki kulturalnej tych czasów polskie środowisko artystyczne i intelektualne dystansowały się od niego w niewielkim stopniu. Porzuciły socrealizm dopiero gdy wraz z odwilżą polityczną połowy lat 50-tych straciła nim zainteresowanie sama władza. Czy stalinowskie metody rządów lat 1949-55 to jedyne wytłumaczenie tej konformistycznej postawy?