Dziś w nocy umrze miasto

Historia II wojny światowej kryje w sobie wiele nierozwiązanych zagadek, które wciąż inspirują historyków, filozofów, pisarzy i filmowców. Jedną z nich jest sprawa nieuzasadnionego zbombardowania Drezna przez siły lotnicze RAF-u 13 lutego 1945 roku (osobistą interpretację tej tragedii zawiera m.in. powieść "Rzeźnia nr 5" Kurta Vonneguta). Drezno, choć nie było żadnym liczącym się obiektem strategicznym, zostało niemal zrównane z ziemią, czego ofiarami stały się tysiące cywili, kobiet i dzieci. Świadkiem tych tragicznych wydarzeń był Jan Rybkowski, reżyser "Dziś w nocy umrze miasto". W swoim filmie nie próbuje jednak odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Drezno musiało umrzeć - skupia się raczej na odwiecznym problemie nienawiści, pokazuje względność pojęć "wróg" i "przyjaciel" oraz uzmysławia, w jaki sposób nasze życie determinują narodowe granice. Dzięki temu właśnie "Dziś w nocy umrze miasto" stanowi ważny głos w dyskusji o źródłach narodowych konfliktów i fenomenie ponadnarodowej wspólnoty ludzi. Takiej wspólnoty w bombardowanym Dreźnie doświadcza Piotr (Andrzej Łapicki), polski jeniec, któremu udaje się uciec z transportu. Dzięki pomocy młodej Polki znajduje schronienie w mieście tuż przed nalotem. Kiedy zaczynają spadać kolejne pociski, Piotr musi szukać nowej kryjówki. Tym razem spotyka Magdę (Beata Tyszkiewicz), atrakcyjną Niemkę, która sypia z gestapowcem. Aby przeżyć, Magda i Piotr rezygnują z nienawiści. Stają po tej samej stronie - stronie życia - i wspólnie podejmują próbę wydostania się z płonącego miasta. "Dziś w nocy umrze niebo", zrealizowany według scenariusza Jana Rybkowskiego oraz cenionego dramaturga Leona Kruczkowskiego ("Niemcy") doceniony został m.in. ze względu na znakomite zdjęcia (ich autor, Bogusław Lambach na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie otrzymał Srebrny Medal za wybitne walory operatorskie) oraz muzykę (jej autorem był sam Stefan Kisielewski), a wybitny polski krytyk Konrad Eberhardt uznał film za "popis muzycznej kompozycji, harmonii utworu filmowego, bezbłędnego rozłożenia pauz.