„Bez mojej zgody” (Nick Cassavetes 2009)
Starsza córka Sary i Briana, Kate jest chora na białaczkę, Od śmierci ratuje ją tylko to, że młodsza siostra Anna (Abigail Breslin) jest idealnym dawcą tego, czego potrzeba aktualnie: zdrowych komórek i organów. Gdy Anna dowiaduje się o tym, że została poczęta tylko w tym celu, zaczyna walczyć o prawo do decydowania o swoim ciele.
W „Bez mojej zgody” bardziej chora wydaje się nie umierająca Kate, ale straszliwa w swej obsesji utrzymania jej przy życiu Sara, grana przez Cameron Diaz. Ta ostatnia toczy walkę, której nikt już nie chce, a na pewno nie zmęczona ciągłym cierpieniem Kate, gotowa na odejście, która docenia w swym życiu zarówno miłość jaka się jej zdarza, jak i to co robi dla niej jej siostra. Dojrzalsza jednak od swej matki, popiera decyzję Anne.
„Bez mojej zgody” to film o dramacie, jakim jest śmierć dziecka, ale i konieczności podjęcia trudu, by pozwolić mu umrzeć, gdy już nie ma nadziei i gdy śmierć wydaje się być lepsza wersją losu niż życie, którego się już nie chce.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Choć goni nas czas” (Rob Reiner 2007)
Kiedyś Carter (Morgan Freeman) marzył o karierze uniwersyteckiej, niestety, skończył jako mechanik samochodowy, za to z kochającą rodzinę. Edward (Jack Nicholson) z kolei jest zgorzkniałym multimilionerem, mającym wszystko oprócz kochającej rodziny. Tych dwóch spotyka się w szpitalnej sali. Obaj są śmiertelnie chorzy, ich dni są policzone... Starsi panowie spisują sobie listę rzeczy, które chcieliby jeszcze zrobić w życiu.
Widzowie walili na ten film drzwiami i oknami. Jest idealnie wypośrodkowany jeśli chodzi o ilość tego co śmieszne, jak i tego co wzruszające. Temat (przemijanie, refleksje na temat wyboru życiowej drogi) zawsze jest na czasie, a że tym razem umierających grają niemłodzi ludzie, więc i perspektywa jest inna. Refleksja dotyczy nie tego czego już nie przeżyje, ale tego co zostało bezpowrotnie zaprzepaszczone, bo perspektywa śmierci była za daleko. Lista życzeń jakie realizują działa na wyobraźnię swą symboliką: róbmy to co chcemy nie czekając na ostateczny wyrok.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„4. piętro” (Antonio Mercero 2003)
Miguel Ángel, Izan i Dani szykują się do meczu koszykówki. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że akcja rozgrywa się na dziecięcym oddziale onkologicznym jednego ze szpitali w Hiszpanii, a małoletnich pacjentów bardziej martwi brak napastnika niż choroba, amputowane kończyny i śmierć kolejnych kolegów.
Trudna sztuka pokazania losu pacjentów oddziału onkologicznego z uniknięciem niepotrzebnej ckliwości udała się Antoniowi Mercerowi wprost nadzwyczajnie. Zadecydowało o tym położenie akcentu na pozytywne aspekty historii chłopców, którzy robią wszystko, by wieść normalne życie. Zamiast martwić się utratą włosów, przezywają się łysolkami, robią lekarzom kawały, a swój stosunek do śmierci wyrażają powszechnie znanym gestem. Śmierć jest jednak obecna, choć na ekranie jej dosłownie nie widać. Oznacza to, że nie widzimy, jak umiera dziecko, za to znakiem tego jest rozpacz zamanifestowana wykopaniem na korytarz wózka inwalidzkiego. Mercero umiejętnie dozuje wzruszenia, wnosząc w historię sporo ciepła i nie szczędząc humoru (scena zbiorowej masturbacji w takt marsza Radetzky’ego). Rzadko kiedy film na taki właśnie temat daje widzowi taką dawkę afirmacji życia!
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Restless” ( Gus Van Sant 2011)
Outsider Enoch mający za sobą doświadczenie śmierci klinicznej, zaczyna fascynować się pogrzebami i chadza na wszystkie uroczystości pogrzebowe. Jego dziwaczności dopełni fakt, że jego jedynym towarzyszem jest Hiroshi, duch młodego kamikaze z czasów drugiej wojny światowej. Na jednym z wielu pogrzebów nieznajomych sobie ludzi, spotyka rezolutną Annabel (Mia Wasilkowska), która jak się wkrótce okazuje jest chora na raka. Pomimo tego, że zostało jej kilka miesięcy życia, celebruje każdy dzień, upajając się jego pięknem.
W tym filmie oboje zafascynowani śmiercią bohaterowie próbują ją oswoić na różne sposoby: odgrywają możliwie ckliwie i kiczowato melodramatyczne sceny śmierci, układają się na ziemi w liniach tworzących kontury postaci, jakie znają ze zdjęć ofiar morderstw, planują menu na stypę po pogrzebie Annabel, czy przebierają się za duchy na Halloween. Obydwoje świadomi są swojej skończoności, traktują odchodzenie, jako nieuchronną koniecznością, która wcale nie musi budzić lęku. Przeciwnie – jest naturalną koleją rzeczy i kolejną drogą, jaką odbywa człowiek.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
