Jerzy Semkow - portret

"Jest jednym z niewielu dyrygentów, którzy kreują dzieło, a nie siebie" - mawiają o nim muzycy z orkiestry Sinfonia Varsovia. Jerzy Semkow, bo o nim mowa, należy do najwybitniejszych współczesnych dyrygentów, doskonale znanych na świecie. Od lat działa za granicą, głównie w USA. Studiował w Krakowie i Leningradzie, do 1956 r. był asystentem Eugeniusza Mrawińskiego w Filharmonii Leningradzkiej. W latach 1956-58 był dyrygentem w moskiewskim teatrze Bolszoj. Później pracował w Warszawie, gdzie kierował zespołem Opery Warszawskiej. Premiery tamtych czasów, którymi dyrygował Semkow, przeszły do legendy. Nie dane mu było dyrygować w Teatrze Wielkim. Ostatni raz wystąpił z orkiestrą operową w Warszawie w 1962 r., na trzy lata przed przeprowadzką zespołu na plac Teatralny. Potem przyszedł okres jego sukcesów na Zachodzie. W latach 70. zaczął współpracę z orkiestrami symfonicznymi. W latach 1970-71 prowadził Cleveland Symphony Orchestra, w latach 1975-79 - St. Louis Symphony Orchestra, od 1979 do 1982 r. Orkiestrę Radia i Telewizji Włoskiej RAI. W roku 1985 został dyrygentem filharmonii w Rochester, z którą współpracuje gościnnie do dziś. Występował w najsłynniejszych salach koncertowych i z najlepszymi orkiestrami symfonicznymi w Europie, USA i Kanadzie. Ceniony jest szczególnie za interpretacje muzyki romantycznej, ale nie oznacza to, że interesują go utwory tylko z tej epoki. Twierdzi, że miewa okresy, w których szczególnie lubi danego kompozytora. Ostatnio z największym pietyzmem traktuje Brahmsa. Autorzy poświęconego Jerzemu Semkowowi filmu dokumentalnego ukazują go podczas pracy z orkiestrą Sinfonia Varsovia nad dwoma utworami: Symfonią "Jowiszową" Wolfganga Amadeusza Mozarta i Symfonią "Patetyczną" Piotra Czajkowskiego. Przytaczają fragmenty jego wypowiedzi na temat stosunku do muzyki, metod pracy, ulubionych kompozytorów i orkiestr, z którymi miał okazję współpracować.