Konwój

Film jest dokumentalnym zapisem konwoju polskich ciężarówek jadących przez Białoruś do Rosji. Kierowcy kilkudziesięciu ciężarówek zbierają się, by razem przejechać niebezpieczną trasę. Tworzą oni swoisty rodzaj społeczności, mają własne zwyczaje i swój kodeks postępowania. W sytuacjach zagrożenia jeden może liczyć na drugiego, nieudzielenie pomocy koledze oznacza wyłączenie z grupy. Mężczyźni wyruszający w tę trasę zamieniają się z ojców i mężów w polujące dla swych rodzin wilki. Podejmują ryzykowną wyprawę, by zdobyć środki na utrzymanie najbliższych, ale także by przeżyć ekscytującą przygodę, utwierdzić się w poczuciu własnej wartości i niezależności. Kamera rejestruje świat widziany oczami kierowców przemierzających rozlegle przestrzenie biednych i skorumpowanych krajów dawnej ZSRR. Realizatorzy wyruszają w trasę razem z Józefem Burkiem, nieformalnym przywódcą konwoju. Ten czterdziestoletni mężczyzna z Oliwy służył niegdyś w czerwonych beretach, być może dlatego wie, jak zachować się w podbramkowych sytuacjach. Spokojem, opanowaniem i poczuciem humoru zyskał sobie uznanie i szacunek wśród kolegów. W potyczkach z celnikami i urzędnikami, domagającymi się haraczu za przejazd, radzi sobie znakomicie. Umiejętność wychodzenia z opresji jest na trasach do Moskwy szczególnie cenna, gdyż jak twierdzą kierowcy, nie było jeszcze konwoju bez próby dokonania na nim rozboju. Najczęściej zdarza się ich kilka, czasem prowadzą one do częściowej utraty ładunku. Film jest dziennikiem podroży konwoju do Moskwy. Po dotarciu do celu kierowcę czeka niemiła i kłopotliwa niespodzianka, okazuje się, że przemierzał ogromne przestrzenie z pustym kontenerem. Szybko wraca do Polski, do domu i do rodziny. Po przekroczeniu granicy czuje ulgę i radość. Niebawem szara codzienność i pragnienie przeżycia mocnych wrażeń skłonią go do wyruszenia w kolejną trasę. Poprzez konfrontację wyobraźni kierowcy i rzeczywistości podróż zyskuje wymiar alegoryczny.