Marcowe migdały

"Marcowe migdały" to film o pokoleniu dzisiejszych pięćdziesięciolatków, których młodość przypadła na koniec lat sześćdziesiątych. Mając naście lat, zetknęli się ze sprawami, których do końca nie rozumieli. W roku 1968 dowiadywali się o tym, że jeden z nich jest dobrym Polakiem, a drugi nie, bo jest syjonistą. "Rozpoczęło się masowe opuszczanie kraju. Marcyś, jeden z bohaterów filmu, to postać autentyczna - mój szkolny kolega, też nie chciał wyjeżdżać. Na Dworcu Gdańskim odbywały się sceny wręcz dramatyczne. Całe klasy żegnały swoich kolegów, nauczycieli" - opowiadał Radosław Piwowarski. W "Marcowych migdałach" - podobnie jak w innych swoich filmach - reżyser zawarł wiele wątków osobistych. Przypomniał atmosferę małego miasteczka, podobnego do tego, w którym sam się wychował, marzenia i problemy ówczesnych nastolatków. Fabuła tego filmu pozornie jest bardzo prosta: rok 1968, małe miasteczko na wschodzie kraju. Uczniowie miejscowego liceum, podobnie jak ich dzisiejsi rówieśnicy, spędzają czas na nauce i prywatkach. Co tydzień spotykają się, by razem słuchać zachodniej muzyki. Dwóch przyjaciół: Tomek i Marcyś rywalizuje o względy Oli, córki szefa miejscowej służby bezpieczeństwa. Radio Wolna Europa donosi o rozruchach studenckich w Warszawie, a następnego dnia całe libimskie liceum uczestniczy w "spontanicznym" wiecu przeciwko wichrzycielom. Atmosfera w kraju staje się coraz bardziej napięta. Gdy Tomek zostaje zawieszony w prawach ucznia za umieszczenie w szkolnej gablocie "obrazoburczych" zdjęć, Marcyś bierze winę na siebie. Wie, że i tak niedługo będzie musiał opuścić Polskę. Nie wyobraża sobie jednak, jak z dnia na dzień ma porzucić całe swe dotychczasowe życie. Dramat społeczno - obyczajowy, 89 min, Polska 1989 Scenariusz i reżyseria: Radosław Piwowarski Zdjęcia: Zdzisław Najda Muzyka: Stanisław Syrewicz Wyk. Olaf Lubaszenko, Piotr Siwkiewicz, Igor Przegrodzki, Stanisław Brudny, Hanna Skarżanka, Małgorzata Piorun, Jolanta Nowak, Halina Wyrodek i inni