Miasto kobiet

Każdy kolejny film wielkiego mistrza włoskiego kina wywoływał niezmiennie lawinę domysłów, interpretacji i kontrowersji. Podobnie było i z "Miastem kobiet", dość chłodno przyjętym na festiwalu w Cannes. Choć mogłoby się zdawać, że "Miasto kobiet" powstało na fali utworów o wymowie antyfeministycznej, to przecież odwieczna fascynacja twórcy "Osiem i pół", "La strady" i "Giulietty i duchów" kobiecością i mistyką płci przeczy temu przypuszczeniu. Fellini próbuje tu ukazać pewną nieuchwytną różnicę, przepastny konflikt między światem mężczyzn i światem kobiet, jego niepojętą dwubiegunowość. Nie oszczędza przy tym żadnej ze stron, godząc sprawiedliwie ostrzem satyry w jedną i drugą płeć. W filmie zrealizowanym w poetyce snu, trudno dostrzec ciągłość akcji: obrazy pojawiają się i znikają, tworząc niezwykle barwną gamę surrealistycznych wizji. Jak zawsze u Felliniego, także i tu odnaleźć można wątki jego filmowej biografii, jakby niektóre pomysły kumulowały się w twórcy, by znów odżyć z taką samą siłą w kolejnych jego utworach. Niezwykła plastyczność obrazów, różnorodność zawartych w nich znaczeń i symboli oraz charakterystyczny dla reżysera korowód barwnych postaci, będących tworem jego poetyckiej wyobraźni, niezmiennie frapują widza.