Ostatni dzień Pompejów

24 sierpnia 79 r. n. e. Cesarstwem Rzymskim wstrząsnęła największa katastrofa naturalna starożytnego świata. W ciągu 24 godzin potężny wybuch Wezuwiusza sprawił, że miasto Pompeje i tysiące jego mieszkańców zniknęły z powierzchni ziemi. Całkowicie pogrzebane pod grubą warstwą materii wulkanicznej miasto przetrwało w tej postaci setki lat, utrwalając ostatnie chwile życia ofiar. Ruiny odkryto dopiero w XVI w. podczas budowy akweduktu. Prace wykopaliskowe trwają po dziś dzień, a ich wyniki zadziwiają świat. Nikt nie spodziewał się katastrofy: wcześniej Wezuwiusz milczał przez 1500 lat, nie wiedziano nawet, że to wulkan. Poprzedzające erupcję słabe trzęsienia ziemi stanowiły oznakę, że wulkan się budzi, ale nikt z 20 tys. mieszkańców Pompejów nie umiał zinterpretować tych zjawisk. Przechodzono więc nad nimi do porządku dziennego, życie toczyło się normalnym trybem. Działały liczne w mieście pralnie, w których do wywabiania tłustych plam z wełnianych ubrań używano ludzkiej uryny. Kwitł handel, uprawiano urodzajne ziemie wokół miasta użyźnione przed wiekami wulkanicznym popiołem. Gdy ok. godz. pierwszej ku niebu wystrzeliła płonąca, ogromna kolumna lawy, zaskoczenie było tak wielkie, że nawet ci, którzy mogli uciekać, nie zrobili tego. Nie rozumieli, co się dzieje. Pół godziny później nasycona powietrzem magma zamieniła się w pumeks. Do Pompejów dotarł grad kamieni - lekkich, wulkanicznych i twardych - odłamków skał. W sumie na miasto spadło ponad 100 mln ton pumeksu, skał i popiołów. Zapiski jednego ze świadków katastrofy ujawniają koszmar śmierci. Na podstawie zachowanych szczątków i tych notatek można odtworzyć życiorysy niektórych mieszkańców Pompejów: rodziny bogatego kupca, rzemieślnika i jego żony, niewolników i gladiatorów, oraz Pliniusza Starszego, filozofa i badacza zjawisk natury, który zginął obserwując wybuch. Fabularyzowany dokument w atrakcyjny sposób łączy fakty historyczne, dokumentalne zdjęcia obecnych Pompejów oraz aktorskie sceny ukazujące indywidualny wymiar katastrofy.