Partum de facto

Zadebiutował w 1961 roku zbiorkiem poetyckim "Frekwencje opisu", wywołując żywe poruszenie wśród rówieśników - młodych twórców kursujących Traktem Królewskim na trasie plac Zamkowy - ulica Foksal, z przystankiem w "Harendzie". Ci mający dojścia do promujących debiutantów oficyn wydawniczych, bądź dysponujący tzw. siłą przebicia wzruszali z wyższością ramionami. W tych pozbawionych jednego i drugiego budził niekłamany podziw zmieszany z zazdrością. Ewenementem w owych czasach była nie sama publikacja, ale jej forma: poeta wydał tomik własnym sumptem! Andrzej Partum mocno wtopił się w środowisko warszawskiej awangardy artystycznej lat sześćdziesiątych - malarskiej, literackiej, muzycznej. Był charakterystyczną postacią bohemy, stałym bywalcem lokalu SARP-u, Bristolu innych przybytków chętnie odwiedzanych przez barwnych twórców i ich nie mniej barwne otoczenie. A równocześnie przejawiał cechy outsidera, wiecznego buntownika, prowokatora, prześmiewcy. Obiektem szyderstw była nie siermiężna codzienność - wystraszeni i zagonieni zjadacze chleba, czy "straszni mieszczanie" - to zbyt łatwy cel - lecz własne środowisko i obowiązujące w nim standardy intelektualne, estetyczne i obyczajowe, mody i programy. Przede wszystkim zaś - artystowskie zadęcie. Obracał je w absurd, dmąc samemu bez opamiętania i w publikowanych, tradycyjnie własnym nakładem, tomikach, i w traktatach teoretycznych, takich jak "Manifest zwierzęcy" czy "Manifest sztuki bezczelnej". Nie stronił też od ulicznych happeningów, a nawet zakładał osobiste instytucje artystyczne, na przykład Biuro Poezji. Od 1984 roku Andrzej Partum przebywa w Kopenhadze. Założył tam Szkołę Pozytywnego Nihilizmu w Sztuce. Kamera autorów filmu towarzyszy bohaterowi podczas przechadzek ulicami duńskiej stolicy, a także po ulubionym szlaku młodości, Krakowskim Przedmieściu. Dawne lata przypominają też kadry archiwalnych materiałów filmowych i wypowiedzi przyjaciół i znajomych artysty.