„Ula” [RECENZJA]. Urszula Dudziak, jazz i mężczyźni. Widzieliśmy film o legendarnej wokalistce!

Mówisz Urszula Dudziak, myślisz „Papaya”. I na odwrót. W debiutanckim dokumencie Agnieszki Iwańskiej, dziennikarki i prawniczki, która wcześniej służyła radą prawną na planach filmowych, tego wiralowego numeru nie uświadczycie. I całe szczęście, bowiem sprowadzenie kariery Urszuli Dudziak wyłącznie do tej kompozycji powinno być klasyfikowane jako poważne przestępstwo. Urszula Dudziak ma czym się szczycić, a jej kariera to doskonały przykład na to, że amerykański sen najczęściej się spełnia, gdy nawet się o nim nie marzy.

Film „Ula” przedstawia nam początki kariery młodziutkiej Uli Dudziak, która jako odkrycie Krzysztofa Komedy zaczęła podbijać scenę, aby później razem z Michałem Urbaniakiem wyjechać do Stanów Zjednoczonych i właściwie... przyćmić swojego męża. Za sprawą dokumentu Agnieszki Iwańskiej przenosimy się w czasie i przestrzeni do barwnego Nowego Jorku lat 70. i 80. XX wieku, jednocześnie będąc świadkami kulturowego zderzenia Polki z nieznanym do tej pory światem, który finalnie nie okazał się baśniową krainą jazzem płynącą, lecz pełnym niebezpieczeństw i pokus środowiskiem, gdzie słyszy się na ulicy strzały równie często co muzykę.

To też opowieść o dojrzewaniu i stawaniu się niezależną kobietą, która musi poradzić sobie z otaczającą ją rzeczywistością i podołać. To coś więcej niż stres towarzyszący występowi na scenie. To, co jest największym skarbem „Uli”, to nieznane dotąd nagrania wideo, odkrywające kompletnie inne oblicze Urszuli Dudziak, która w jednej osobie była ziomalką, ponetną kobietą oraz piekielnie zdolną wokalistką. Zresztą, jakie była, jest!

Nie da się ukryć, że to nie tylko historia Urszuli Dudziak i jej drogi na szczyt, ale też - a może przede wszystkim - opowiastka o mężczyznach, którzy chcieli uformować własną wizję Urszuli Dudziak i każdemu z nich się nie udało. Najpierw był Michał Urbaniak, który pomógł wprowadzić swoją żonę do jazzowej ekstraklasy, a następnie poznaliśmy skomplikowaną, wręcz toksyczną, relację Urszuli Dudziak z Jerzym Kosińskim, który dla wokalistki był wielką miłością. I w tym segmencie można mieć największy niedosyt, bo historia tej relacji pełnej dramatów, rozstań oraz łez, mogłaby być spokojnie opowiedziana jeszcze szerzej. Iwańska jednak praktycznie w tym momencie... kończy film. Wielu zapyta, gdzie współczesność, gdzie reszta? Jednak tutaj autorka produkcji postanawia postawić kropkę nad i, bo przecież historia Urszuli Dudziak wciąż trwa.

Narratorką całości jest sama Urszula Dudziak, która dzieli się z widzami swoją perspektywą przeszłości. To ciekawe doświadczenie, jednak z drugiej strony łatwo zrozumieć głosy krytyczne, że przez taki zabieg w tej historii może zabraknąć potrzebnego dystansu. Czy tak rzeczywiście jest? Niech widzowie ocenią sami.

„Ula” to porywająca opowieść, przy której zarówno potupacie nóżką, jak i się wzruszycie. Jeżeli kojarzycie Urszulę Dudziak wyłącznie z „Papayą”, to odpalajcie „Ulę” jak najprędzej, bo była trenerka „The Voice of Poland” ma znacznie więcej do zaoferowania. To życiorys, który zapewne jeszcze nie raz zainspiruje filmowców.

Krzysztof Połaski
Recenzja powstała w ramach relacji z festiwalu Młodzi i Film 2024, 14.06.2024.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź TeleMagazyn.pl codziennie. Obserwuj TeleMagazyn.pl