Bez tajemnic Odcinek 25 (Sezon 2)

Streszczenie odcinka

Drugi sezon pierwszego polskiego serialu produkcji HBO. Film opowiada o psychoterapeucie Andrzeju Wolskim i grupie jego pacjentów, którzy zmagają się z trudnymi osobistymi problemami. Główną postacią serialu jest uznany psychoterapeuta Andrzej Wolski (Jerzy Radziwiłowicz), który regularnie odbywa spotkania ze swoimi pacjentami. Wśród jego podopiecznych są między innymi: próbujące ratować swój związek małżeństwo (Ilona Ostrowska i Łukasz Simlat), Natalia (Magdalena Cielecka), odnosząca sukcesy prawniczka, która nie potrafi sobie poradzić z aborcją sprzed lat, chora na raka studentka (Julia Kijowska) oraz doświadczony przez życie mężczyzna, cierpiący na napady lęku (Janusz Gajos). Równolegle do prowadzonych terapii, Andrzej próbuje uporać się ze swoimi własnymi problemami. Mają mu w tym pomóc wizyty u Barbary (Krystyna Janda), która na nowo podjęła praktykę. Bez tajemnic, pierwszy polski serial produkcji HBO, spotkał się z dużym uznaniem widzów i krytyki. W mieszkaniu ojca Andrzej znajduje ich stare zdjęcie z wakacji. Janek wspomina dziadka - jego bałaganiarstwo, podjadanie pestek dyni i ostatnie słowa przed śmiercią. Wspomnienia ich zbliżają. Na sesji u Barbary Andrzej wyrzuca jej, że zamiast przyjść na pogrzeb wysłała tylko telegram. Ta tłumaczy się, że w ostatniej chwili doszła do wniosku, iż powinna zachować dystans, a wsparcia udzieli mu później w gabinecie. Terapeuta czuje się winny, że zajmował się pacjentami i przyszedł na sesję do Barbary zamiast odwiedzić ojca, gdy ten był jeszcze przytomny. Nie potrafił mu wybaczyć ani go pokochać - ma poczucie, że zawiódł jako syn, bo nigdy nie dał im szansy na szczerą rozmowę. W końcu Andrzej wyjawia swoje wątpliwości - nie wie, czy powinien nadal być terapeutą. Opowiada o cenie, którą muszą płacić - nie wolno im okazać słabości, przeraża ich bliskość z drugim człowiekiem. Chcą tylko analizować i żyć problemami innych, a tak naprawdę siedzą zamknięci w gabinetach, odcięci od prawdziwego życia. Andrzej wspomina, że na pogrzeb przyszedł jako terapeuta, a nie jako syn. Nie płakał, gdy uczestnicy pogrzebu składali mu kondolencje. Sesja kończy się gorzką rozmową na temat upływającego czasu.