Cedry pod śniegiem

Blask i Kraina wiecznego szczęścia to filmy znane kinomanom. Ich autorem jest urodzony w Ugandzie reżyser, scenarzysta i producent Scott Hicks. Cedry pod śniegiem powstały na podstawie głośnej powieści Davida Gutersona. Również ten obraz należy zaliczyć do najlepszych osiągnięć Hicksa. Rok 1954 na małej wyspie San Piedro. To tutaj żyją wspólnie Amerykanie i mniejszość pochodzenia japońskiego. Kiedyś była liczniejsza, lecz reperkusje czasu II wojny światowej, wzmocnione wciąż świeżym wspomnieniem Pearl Harbor, spowodowały wyjazd wielu z Japończyków. Pewnej nocy potężna burza wstrząsa wyspą i zatoką. W tajemniczych okolicznościach ginie człowiek, a głównym oskarżonym zostaje jego przyjaciel, Kazuo Miyamoto. Teoretycznie miałby powody do zabójstwa (odzyskanie ziemi), lecz jego żona, piękna Hatsue, jest absolutnie przekonana o niewinności męża. Na wyspę przybywa reporter Ishmael Chambers. Chce opowiedzieć o całej sprawie, która już na pierwszy rzut oka wygląda na mniej oczywistą niż twierdzą oskarżyciele. Dodatkowym "smaczkiem" całej sytuacji jest fakt, iż w przeszłości Hatsue była ukochaną Chambersa. "Cały film jest o procesie ujawniania prawdy. Nic tak naprawdę nie jest takie jakie wydawało się być, ale widz dowiaduje się o tym stopniowo" - mówił reżyser, Scott Hicks. Chodzi o prawdę dotyczącą toczącego się właśnie procesu Kazuo, ale też o prawdę przeszłości Chambersa i Hatsue. Cedry pod śniegiem cechują się wyrafinowaną strukturą narracji, łączącą retrospekcje z planem współczesnym, dając krok po kroku wgląd w historie postaci i ich motywacje. To obraz niejednoznaczny gatunkowo. Łączy dramat sądowy z elementami kryminału, wątek miłosny z obserwacjami natury obyczajowej. Twórcom udało się opowiedzieć nie tylko o uczuciach, emocjach, przebaczeniu i dylematach moralnych. To również portret amerykańskiego społeczeństwa pełnego rasowych uprzedzeń, wojennych ran, które się jeszcze nie zabliźniły. Siła historii podkreślona jest nieprzeciętną stroną formalną.