Chłopiec na wodzie

Film luźno oparty - jak głoszą napisy końcowe - na autentycznej historii. Antonia i Renzo Mancini są młodym, kochającym się małżeństwem. Oboje pracują w jednej frmie. Chociaż Renzo jest robotnikiem, przełożeni bardzo go cenią jako tzw. złotą rączkę. Rodzina mieszka w wygodnym domu na przedmieściach, zdobytym dzięki finansowej pomocy matki Renza, Piny. Największą radością całej familii jest 6-letni Valentino, którym pod nieobecność rodziców opiekuje się babcia. Od pewnego czasu malec niepokojąco pokasłuje. Gdy pewnego dnia chłopiec jak zwykle zostaje w domu z babcią, nagle dostaje gwałtownego ataku kaszlu, później zaczyna się dusić i mdleje. Przerażona Pina wzywa telefonicznie synową i razem jadą z dzieckiem do szpitala. Tam dowiadują się, że Valentino cierpi na szczególnie ciężką odmianę astmy. Podawane mu leki przynoszą wprawdzie doraźną ulgę, ale mają też wiele skutków ubocznych. Lekarze uprzedzają jednak państwa Mancinich, że nic więcej nie mogą dla chłopca zrobić. Odtąd całe życie rodziny zostaje podporządkowane chorobie Valentina. Chłopiec musi codziennie przyjmować leki, przechodzić regularne badania, unikać przeziębień, zmęczenia i stresów, a także kurzu, wszelkich zanieczyszczeń powietrza i ostrych zapachów, bo wszystkie te czynniki mogą wywołać kolejny atak choroby. Tak mijają dwa lata. Valentino, mimo kuracji, jest słabowity i blady, w szkole nie może się bawić jak inne dzieci, czuje się osamotniony i nielubiany. Zapracowany Renzo wydaje się pogodzony z chorobą synka, za to energiczna, zdecydowana Antonia nie potrafi patrzeć spokojnie na pogarszający się stan dziecka. Godzinami szuka w internecie informacji na temat skuteczniejszych metod leczenia astmy. Pochłonięta problemami z dzieckiem zaniedbuje męża, który czuje się odtrącony i nieważny. Podczas rodzinnej wycieczki nad morze rodzice zauważają, że morski klimat bardzo służy ich synkowi, który bez trudu biega po plaży, normalnie oddycha, jest pełen energii i radości, a objawy astmy ustępują, jakby nigdy nie chorował.