Cud miłości

Film dokumentalny, 20 min, OTV Wrocław 2002 Scenariusz i realizacja: Ewa Straburzyńska Zdjęcia: Wojciech Todorow, Andrzej Gier, Wojciech Bauer, Kamil Płocki We wrześniu 1996 r. Władysław, mężczyzna w średnim wieku cierpiący na rzadką chorobę dziedziczną - żelaźnicę, napisał do autorki tego filmu, prywatnie jego przyjaciółki, list, w którym informował ją o swojej dolegliwości i o tym, że wedle prognoz lekarzy zostało mu już tylko dwa lata życia. Regularne powroty do szpitala przynosiły tylko doraźną poprawę, gdyż nawet nie wiedziano dokładnie, jak leczyć pacjenta z tak niecodzienną przypadłością. Władysław powoli oswajał się z myślą o śmierci, tracił nadzieję i chęć życia. Niska renta, nie wystarczająca na utrzymanie, zmusiła go do tego, że zaczął wyprzedawać rzeczy z mieszkania: książki, niektóre meble, zegar. Obliczył, że racjonalnie gospodarując dobytkiem, będzie mógł w ten sposób "dorabiać" przez dwa lata około 200 zł do renty i jakoś egzystować. Niespodziewanie w październiku 1997 roku znów napisał do przyjaciółki: tym razem donosił jej, że... się zakochał. Jego wybranka pochodziła z Głogowa, była mężatką i pisywała wiersze. Władysław, który sam podejmował próby poetyckie, poznał ją na konkursie literackim i zakochał się od pierwszego wejrzenia. Jak się okazało, z wzajemnością. Dzięki miłości Władysław pokonał chorobę, która wydawała się nieuleczalna, a przynajmniej powstrzymał jej rozwój. Wiele objawów się cofnęło. Chory odzyskał radość i chęć życia, zaczął snuć plany na przyszłość. Przestał myśleć o śmierci. Wprawdzie oboje musieli ukrywać swoją miłość, ale cieszyli się nią, świadomi, jak wiele jej zawdzięczają.